pic 11 06 030741

308 LEE BYRON JENNINGS

w większym stopniu na implikacjach psychologicznych. Jednakże, mimo że splecione ze sobą aspekty groteski i odpowiadające im mieszane uczucia widza łączą się ściśle z postacią będącą ich konkretnym ucieleśnieniem i punktem ogniskowym, można rozszerzyć nieco zakres pojęcia „groteska”, nie tracąc z pola widzenia omówionych już czynników. Rozszerzenie takie jest możliwe, jeśli założyć, że ten sam proces psychologiczny, dzięki któremu powstaje twór czy postać groteskowa, może ujawniać się w mniej skoncentrowanej formie, dając w rezultacie groteskową sytuację.

Można sobie wyobrazić pewien typ sytuacji, który cechuje daleko posunięte zniekształcenie o aspekcie zarówno przerażającym, jak i śmiesznym, i gdzie niepodzielnie panuje absurd. Zniekształcenie polega tu nie na odejściu od kształtu ludzkiego, lecz na pogwałceniu podstawowych norm doświadczenia naszego codziennego życia. Podobnie jak w przypadku tworu czy postaci groteskowej nie może się ono posunąć aż do czystego bezsensu, musi natomiast doprowadzić do stworzenia całkowicie nowej zasady porządkującej, „antynormy". Ustalony porządek rzeczy ustępuje pod naciskiem jakiejś obłąkanej intencji samej natury. Nurt demonicznego lęku wyraża się w tym wypadku nie jako groźba ze strony jakiegoś straszydła, lecz jako zawalenie się świata. Znana struktura istnienia zostaje podkopana i chaos wydaje się bliski. Ten aspekt staje się wyraźniejszy, gdy pojawiają się konkretne przejawy rozkładu i rodzi się poczucie beznadziejności i upadku. Źródłem aspektu śmiesznego z kolei jest pewna farsowość, właściwa takim scenom absurdu i nadciągającego chaosu. W miarę jak opanowuje nas zdumienie z powodu rozwoju niesłychanych wydarzeń, rodzi się także poczucie dystansu. Mamy tu więc znowu do czynienia z funkcją rozbrajającą; groźba chaosu przyprawia o zawrót głowy i utratę gruntu pod nogami, lecz oparcie to odzyskujemy, gdy osiągamy dogodną pozycję obserwatora.

Pojawienie się tych uczuć zależy od tego, czy podstawowe normy istnienia (np. własna tożsamość, trwałość naszego niezmiennego środowiska, nietykalność ludzkiego ciała i odrębność świata ludzkiego i świata nieludzkiego) zostają naprawdę gruntownie pogwałcone, a pogwałcenie to musi się wyrażać w kategoriach bardzo konkretnych. Absurdalność i niespójność czy niestosowność wynikająca z naruszenia norm społecznych, dobrych obyczajów, zwyczaju (z wyjątkiem złamania jakiegoś podstawowego tabu) lub ustalonego porządku codziennych wydarzeń nie wchodzą w zakres naszych rozważań. Interesują nas głównie normy rządzące sprawami ludzkimi; pogwałcenie praw m oddziałuje bezpośrednio na naszą wrażliwość, jeśli nie ma ża wu na życie ludzkie. Zawieszenie prawa ciążenia np. z trud prowadzić do efektu groteskowego, chyba że zmiana ta nie dotyczyłaby jakiejś osoby. Jest rzeczą samo przez się ze

TERMIN „GROTESKA"

309

musi tu istnieć prawdziwy element nieprawdopodobieństwa czy cudowności, wszystko zaś, co wyjaśnia lub tłumaczy ten element, przyczynia się do osłabienia efektu⁶⁶. To, że zwierzęta w bajkach mówią, nie jest groteskowe, gdyż czytelnik rozumie, iż konwencje tego gatunku pozwalają na takie zjawiska. Podobnie nieoczekiwane czyny ludzi tracą swą groteskowość, gdy tylko poznajemy ich racjonalną motywację; odnosi się to także do tych przypadków, gdzie zachodzi podejrzenie, że mamy do czynienia z alegorią, tj. że wydarzenia nie są naprawdę absurdalne, lecz reprezentują jakiś logiczny wątek myślowy. W praktyce jednak głębokie poczucie absurdu zazwyczaj nie znika tak łatwo, nawet po uzyskaniu racjonalnego wyjaśnienia.

Pierwotnego charakteru sytuacji groteskowej dowodzi jej częste występowanie w snach. Koszmarny sen, w którym błąkamy się beznadziejnie w świecie pozbawionym stałych form, ujawnia nieoczekiwane możliwości komiczne, gdy przypominamy go sobie później. Innym pierwotnym odpowiednikiem sytuacji groteskowej jest zachowanie obłąkanych. Czynnik ruchu wzmaga zarówno przerażający, jak i śmieszny aspekt groteski. Groźba chaosu jest o wiele wyraźniejsza, gdy widzimy, jak znany świat rozpada się na naszych oczach; również sceny farsowe bardziej przykuwają uwagę, gdy występuje w nich ruch. Już samo wprawienie w ruch tworu groteskowego często wystarczy, by stworzyć wrażenie groteskowej sytuacji; nierzadko jest też tak, że jedna lub więcej z tych groźnych postaci przewodzi takiej scenie jak gdyby po to, by przyspieszyć proces rozkładu. Charakterystycznym ruchem tworu groteskowego jest taniec, ponieważ jest to czynność najbardziej obliczona na wywołanie lęku obok rozbawienia. Koszmarna zmora zdaje się gonić obserwującego; cykliczna forma tańca sprawia jednak, iż ruch postaci zwraca się z powrotem ku niej samej — nie kieruje się już ku widzowi, lecz ma na celu stworzenie widowiska; potwór popisuje się przed nami po to jedynie, byśmy mu się przypatrywali. Taniec, który wywołuje taki efekt, jest oczywiście tańcem pozbawionym wszelkiego wdzięku i piękna, gdyż piękno, harmonia i przyjemne proporcje są zazwyczaj obce grotesce. Cechują go raczej ruchy niezgrabne, podrygujące i mechaniczne oraz dziwne wygibasy.

Najlepszym przykładem sytuacji groteskowej jest taniec śmierci, czyli taniec szkieletów. Zniekształcenie sięga tu samych podstaw istnie-

“ Ponieważ Kaysera interesuje absurdalność jakiegoś „świata”, zajmuje się on głównie groteskowymi sytuacjami, gdzie czynnik absurdu jest decydujący; niniejsze rozważania natomiast zorientowane są raczej na wyobrażenia uwarunkowane psychologicznie, dlatego też koncentrują się na groteskowych postaciach lub przedmiotach. Mimo to jednak twierdzić stanowczo, jak K a y s e r (op. cit., s. 194

n).

efe'

wszelkie wyjaśnienie czy interpretacja alegoryczna natychmiast niweczy ^^kowy (np. że obrazy Boscha przestałyby być groteskowe, gdyby wy-

'moonzmj, to ignorować iaKt, ze cos może wyaawac się zupemie absurdalne nawet wtedy, gdy zostało nam rzekomo wyjaśnione.

pic 11 06 030741

pic 11 06 030741

pic 11 06 030741

pic 11 06 030741