IMG"41 (3)

*^,u li

Miarodajna dla pracy osadnika jest jego głębokość czynna //, która ze względu na zaburzenia przepływu wywołane czynnikami atmosferycznymi (w górnej warstwie zakłóceń) oraz wskutek zgarniania osadu (w dolnej warstwie zakłóceń) jest mniejsza o 10—30% od całkowitej głębokości. W osadnikach

^:eniam'isl,

i*‘ <5

^!rzchni_fP

Imhoffa na dolną warstwę zakłóceń należy odliczyć — z głębokości komory przepływowej — połowę wysokości części tworzącej graniastosłup trójkątny.

Osadnik oblicza się biorąc za punkt wyjścia Q_ir = — Q_d. Objętość czynna

Y

osadnika wynosi V_cz — t - Q_ir9 m³, powierzchnia osadnika F = m². Obciążenie

'■'? na pi,^

hydrauliczne Q_h —-zależne jest od czasu przepływu (zazwyczaj 1,5—2 h) oraz

śei przepij

od czynnej głębokości osadnika (1,5—2,0 m). Obciążenie to nie powinno przekraczać 1,33 m/h. Powierzchnia czynna osadnika może być również wyrażona ilorazem Q_śr: //, m². W osadnikach prostokątnych oraz Imhoffa jest to

¹ lub w spoą

powierzchnia między przegrodami na odpływie i dopływie.

Czynna powierzchnia osadnika F = B • Z,, natomiast stosunek B: L nazywa

ltu, opadają e się w czasu *_e ich prędkość im może być

się wskaźnikiem stabilności, który powinien wynosić 1 : 3 w osadnikach Imhoffa, a 1:8 (minimum 1 : 5) w osadnikach podłużnych. W osadnikach podłużnych długość L = v t. Dla stosowanych zazwyczaj prędkości v = 1,5—2,0 mm/s oraz czasu przebywania ścieków w osadniku t = 1,5 h długość osadnika wynosi 10,8—16,2 m.

(IB)

Przy przepływie ścieków przez osadniki występują zawirowania i zmiany kierunku strug cieczy, powodujące powstanie tzw. martwych przestrzeni oraz przestrzeni o nadmiernie dużych prędkościach. Różnica temperatur ścieków dopływających oraz ścieków wypełniających osadnik ma również duże znaczę-

(13.10)

nie. Właściwy dobór wymiarów osadnika (B₉ H, L) oraz konstrukcji urządzeń dopływowych może zmniejszyć powyższe zaburzenia powstające przy przepływie ścieków.

Osadniki (rys. 13-6) dzieli się na:

— o przepływie poziomym: 1) podłużne płaskodenne z lejem osadowym w pobliżu dopływu ścieków, 2) podłużne wielolejowe, 3) zespolone z komorą

niż 2 h. Jmiiof ©pływają przez tzne, natomiast adnikachmoK leków przemys* wwu może być dopuszczalnej ^rieio wodny (ni^£

fermentacyjną (Imhoffa) (rys. 13-7), 4) promieniste,

—    o przepływie pionowym,

—    o przepływie poziomo-pionowym.

Poza przedstawionymi wyżej konwencjonalnymi osadnikami, w których stosowana jest tzw. głęboka sedymentacja, coraz częściej spotyka się osadniki wielostrumieniowe (rys. 13-8). W osadnikach tych ma miejsce podział głębokiego strumienia ścieków, poddawanych sedymentacji, na wiele płytkich strumieni płynących oddzielnie w równolegle ułożonych przewodach. Istota takiej modyfikacji sprowadza się więc do działania wielu płytkich osadników, w których

występuie wielokrotnie zmniejszona droga opadania zawiesin. Osadniki takie