polski ubior7
mistrza, musieli dla zarobku przyjmować pracę poza cechem, pomimo że jako „szturarze“ byli zwalczani zarówno przez władze miejskie, jak i cechy. Pozacechowi krawcy i szewcy mieli swoich klientów wśród biedoty miejskiej i chłopów, dla których sporządzali odzież i obuwie z sukna i skór gorszych gatunkowo. Produkowali również na zamówienie pokątnych handlarzy odzież gotową, chętnie nabywaną przez chłopów. Zajmowali się też przeróbką noszonych ubiorów i ich naprawą dla handlarzy. W ten sposób przenosili na wieś różne szczegóły kroju i wykończenia z bieżącej mody, często jednak ze znacznym uproszczeniem formy i ograniczeniem barwności odzieży szytej z tańszych, nicbarwionych gatunków sukna w naturalnych odcieniach wełny lub sukna niebieskiego, farbowanego tanim barwnikiem. Ożywienie wewnętrznej i zagranicznej wymiany handlowej przyczyniło się do wzrostu pozycji kupców. Najpoważniejszymi ośrodkami handlu wewnętrznego był Kraków', Wrocław, Poznań, Toruń i Gdańsk. Zapewniały one zaopatrzenie ludności w artykuły najbardziej poszukiwane, a szczególnie W' sukno różnej jakości i barwy, używane na ubiory średniowieczne.
Źródła pisane XIV i XV w. określają sukna produkcji krajowej jako „proste*4, przeciwstawiając je importowanymi suknom zachodnim „szlachetnym44. Za „prosty44 wyrób uchodziły też sukna śląskie, produkowane we Wrocławiu, Legnicy, Świdnicy i Zgorzelcu. Przewyższały one jednak sukna krajowe lepszym wykończeniem i bardziej rozległą skalą barw. Mimo iż wszystkie wyroby krajowe były prostej roboty, to jednak w swej klasie różniły' się zarówno pod względem rodzaju, jak i samej jakości. Na terenie całej Polski szczególnie poszukiwane były sukna wielkopolskie, uchodzące za najlepsze z wyrobów miejscowych. Sukiennictwo polskie rozwinęło się tak pomyślnie, że mogło w 2 połowie XIV w. nic tylko zaspokajać potrzeby rynku wewnętrznego, lecz i produkować na eksport do krajów sąsiednich i dalszych. Oprócz sukna prawie wszystkie ośrodki tkactwa europejskiego produkowały z dobrej wełny tkaniny niespilśnianc, a także tańszą, zwaną harrasem, poszukiwaną w Polsce zarówno przez ludność miejską, jak i wiejską.
Od drugiej połowy XIII w. ożywił się w Polsce handel dalekosiężny -
27
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
polski ubior7 mistrza, musieli dla zarobku przyjmować pracę poza cechem, pomimo że jako „szturarze“
polski ubior7 mistrza, musieli dla zarobku przyjmować pracę poza cechem, pomimo że jako „szturarze“
polski ubior2 wożono wyrabiane dla polskiej klienteli guzy toczone i szlifowane z kamieni półszlach
polski ubior9 podszewki, którą dla podniesienia efektu całości ubioru dobierano w innych, kontrastu
polski ubior3 typowa dla państw wschodnich, należy przypuszczać, żc strój przedstawiony na tej mini
polski ubior7 W XIV wieku zaczyna się wyraźnie różnicować ubiór męski i kobiecy. Odzież męska jedna
polski ubior5 I)o kraju tego, gdzie kruszynę chlcba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla dar
img051 01 djvu 21 oprócz stosownego usposobienia, znać dokładnie dawny język polski, a nawet języki
img070 70 5.6. Uczenie drugiej warstwy sieci CP Funkcja adaptująca t}2{k) dla małych k przyjmuje bar
więcej podobnych podstron