Re exposure of DSC03321

wago 58 r. p.n.e. Przywrócił on pełnię praw kolegiom, natomiast Cesar będąc dyktatorem znacznie ograniczył ich działalność zezwalając na Amktjonowaatt tylko niektórych kolegiów, uznanych przez państwo. W tym czasie pleba miąfaki wyrwał Żądania zniesienia długów i zmniejszenia komornego, które było banko wysokie w Rzymie i mocno obciążało mieszkańców tandetnie budowanych I utło-csooych kamienic. Cezar zgodził się tylko na pewne półśrodki jak umont*nił komornego za jeden rok lub zaliczenie spłaconych procentów na poczet długów. Kompromisowosc polityki Cezara wobec plebsu miejskiego wskazuje, to jako dyktator odszedł on dość daleko od programu popularów, na którym opierał do końca twego pierwszego konsulatu (59 r. p.n.e. >.

Walnym posunięciem było zmniejszenie liczby korzystających s darmowego rozdawnictwa zbota z 380 do 150 tyayy. Cesar uważał proletariat aa element niebezpieczny politycznie i bezużyteczny społecznie, starał się wciągnąć przynąj-mniej część proletariuszy do produkcji, 80 tysięcy przedstawicieli proletariatu otrzymało ziemię w koloniach. Łącznie s weteranami, którzy uzyskali dzidki ziemi, stali się oni nąśrią plebsu wiejskiego przyczyniając się do wzrostu jego liczebności. Reforma agrarna Cezara miała zatem cele ekonomiczno-apołecząś i polityczne (usunięcie z Rzymu znaczną] csęńci proletariuszy).

Nieprzejednana była natomiast polityka Cesara wobec niewolników. Przeciwstawiał się aa stosowania awycząju rozpowszechnionego w czasie wojen domowych - wciąganiu da walk niewolników. Uważał, że te metody narusząją podstawy urtaąju spośncmnęn Cezar był nie tylko bardzo rygorystyczny i garowy wobec własnej familia, ale stand się również ukrócić jakiekolwiek przejawy swobody niewolników w państwie i uniemożliwić na przyszłość ich bunty. W rezultacie eezaryzm oznaczał umocnienie oraz zbliżenie różnych grup zamożniejszej części społeczeństwa.

Na uwagę zasługuje polityka Cesara wobec arystokracji senatorskiej. Mimo wrogiej postawy większości oobiiów wielu przedstawicieli tą} warstwy stanęło po Jego stronie już aa p«*^,*ą*^łr«* wojny domowej lub w jej dalszych etapach. Cezar głosił hasło łagodności (demsntia) wobec pokonanych przeciwników, zapewniał możliwość błyskotliwej kariery i znaczne korzyści materialne tym senatorom, którzy go poparli Znalazło się wśród nich arielu podupadłych patryęjuszów, do których zaliczał się na początku swej kariery sam Cesar pochodzący z gens lulia. Spisek Idów Marcowych wykazał jednak, śe nie zdołał on przełamać wrogości nobiUta*, która utraciła bezpowrotnie swój monopol władzy.

Stara arystokracja nic mogła zaakceptować formy rządów wprowadzoną} przez Cezara. Został on dyktatorem aa czas nieograniczony, a w 44 r. p.n.e. dożywotnim („wiecznym” - dictator in perpetuum). Jednocześnie dysponował władzą trybuńaką, będącą wcieleniem majestatu ludu rzymskiego, sprawował także nadaór nad obyczajami, był nąjwytazym kapłanem i imperatorem, miał prawo polecania kandydatów na urzędy. Uzyskał obok stałego tytułu imperatora przydomek paUr palka* ~ pjdec ojczyzny. Przyjął oznaki zewnętrzne władzy: wieniec dębowy, szaty triumfatora, krzesło ze słota i kości słoniową}. Cesar nie próbował okrywać Istoty swoją} władzy I pogardy dia fikcji republikańskich.

Dla nobilitaa szczególnie drażnłące było to, te nie wstawał aa powitanie konsulów i senatu.

Zarzucano Cezarowi, te dąży do władzy monarchicznej. Podejrzewano, te ulega wpływom Kleopatry, która chciałaby przaksrtnktf państwo rzymskie w monarchię typu hellenistycznego. Pewne posunięcia Cesara wskazują, te zależało mu na jeszcze większym umocnieniu zwąj władzy. Hasła bite na monetach miały mu zapewnić szersze poparcie Ideologiczne; Cezar lansował zwłaszcza kult Wenus Rodzicielki, od której wywodzi! ród Juliuszów. Na początku 44 r. p.n.e. dyktator rozpoczął energiczne przygotowania do wcgny z Partami, najsilniejszym państwem w Azji, będącym pod rządami Arsakidów. Przy tej okazji przypomniano przepowiednię, te Partów moto pokimać tylko króL W czasie uroczystości Luperkaliów, w teatrze, Marek Antoniusz próbował wtotyć Cesarowi diadem na głowę, jednak niechętna postawa tłumu skłoniła dyktatora do odrzucenia tego mon archicznego symbolu władzy.

Dyskusyjnym problemem jest polityka religijna Cesara. Sądzi się ostatnio, te dyktator dążył do jawnego ubóstwienia za tycia i te to on, a nie August, był właściwym twórcą kultu cesarskiego. Niewątpliwie Cesar przywiązywał wielką wagę do problemów religii rozumianych w znacznym stopniu jako ważne narzędzie propagandy i oddziaływania na różne kręgi społeczeństwa. Był wprawdzie człowiekiem myślącym w sposób racjonalistyczny jak wielu przedstawicieli elity intelektualnej okresu schyłku republiki, nie ma jednak żadnych podstaw, aby uważać go za ateistę lub przynąjmnioj niedowiarka w nowożytnym tego słowa znaczeniu. Zarzut ten nigdy nie został wysunięty przez przeciwników politycznych Cezara, a określili go w ten sposób niektórzy historycy nowożytni nie rozumiejąc istoty religii rzymskiej. Podstawę do takiego sformułowania miała dać wypowiedź Cezara w debacie nad loeem katylinarczyków, kiedy to zakwestionował ideę życia pozagrobowego. Według Salluatiussa (Spreysięienie Katyli-ny, 51,20, tłum. K. Kumaniecki) miał Cezar powiedzieć: *[...) w bólu i nieszczęściach śmierć jest wypoczynkiem, a nie męką: poza nią nie ma już miejsca ant na troskę, ani na radość...” Wypowiedź ta była odbiciem powszechnego poglądu Rzymian tej epoki na nieistnienie żyda pozagrobowego. Dopiero nieśmiało, głównie za sprawą Cycerona, zaczynała przenikać do religii rzymskiej przejęta ód filozofów greckich koncepcja istnienia jakichś form nieśmiertelności duszy.

Również stosunek Cezara do przesądów i złowrogich prodigia nie różnił go specjalnie od innych, sceptycznie nastawionych przedstawicieli arystokracji. Cezar lekceważył znaki niebiealds, gdy przeszkadzały mu realizować refónny (tak było w roku jego pierwszego konsulatu - 59 r. p.n.e.) lub prowadzić działania wojenne. Umiał zręcznie interpretować niepomyślne znaki na swoją korzyść. To racjonalistyczne podejście do wróżb i wszelkich cudownych znaków nie prowadziło jednak Cezara do lekceważenia religii. Nigdy nie kwestionował istnienia tradycyjnego świata bogów, wypełniał wszelkie wymagania kultu (a to było istotą rzymskiej rtligio), doceniał w pełni znaczenie propagandy reUgtfng. Przykładem może ta być wspomniany poprzednio kult Venus Cknttrix jako rodzicielki i opiekunki rodu Juliuszów.

453

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Re exposure of DSC03321 wago 58 r. p.n.e. Przywrócił on pełnię praw kolegiom, natomiast Cesar będąc
73255 Re exposure of DSC03321 wago 58 r. p.n.e. Przywrócił on pełnię praw kolegiom, natomiast Cesar
Re exposure of DSC03332 uprzywilejowanych, przywrócić ich prestiż moralny. Kultura miała mu w dziele
Re exposure of DSC03352 ponieważ ograniczył on władzę senatu na rzecz stanu ekwitów. Dobrzy cesarze
Re exposure of DSC03309 szlak — iatutcbwu* prawo zaria^”"1* na igrzyskach w wydzielonych rzędac
Re exposure of DSC03310 ZAŁAMANIE SIĘ PODSTAW USTROJU RZYMSKIEGO W OKRESIE SCHYŁKU REPUBLIKI (1
Re exposure of DSC03315 Wezuwiusz. Przywódcą i organizatorem buntu był Spartakus, utalentowany stawi
Re exposure of DSC03331 Podsiał kompetencji administracyjnych między princepsem i senatem Buta! awjj
Re exposure of DSC03336 G+jmetmz i fi nrinp« fresk z Pnniijti Opiewały one dobrodziejstwa Rzymu wobe
Re exposure of DSC03339 Wojska legata Syrii poniosły porażkę (66 r.) i w tej sytuacji Nero mianował
Re exposure of DSC03342 PRZEMIANY EKONOMICZNO-SPOŁECZNE W OKRESIE PRYNCYPATU1. Rola prowincji Okres

więcej podobnych podstron