Re exposure of DSC03339

Wojska legata Syrii poniosły porażkę (66 r.) i w tej sytuacji Nero mianował widzem naczelnym w Judei Tytusa Flawiusza Wespaąjana, doświadczonego w walkach w Brytanii Zdołał on zniszczyć wiele oddziałów powstańców i przystąpił do oblężenia Jerozolimy, która broniła się zaciekle. Po śmierci Nerona i niepowodzeniach pierwszych nowych władców legiony Wschodu, śtnąjdnąjące w Egipcie, Syrii i Judei, obwołały w 69 r. cesarzem Wespaąjana. Powierzył on dalsze prowadzenie wojny w Judei swemu synowi, Tytusowi. Wąjnę tę prowadzono z wyjątkowym okrucieństwem z obu stron. Straszliwy głód w Jerozolimie prowadził nawet do aktów kanibalizmu. Powstańcy zamienili świątynię w twierdzę i bronili się z wielką zaciekłością. Ostatecznie wojska Tytusa zdobyły w 70 r. Jerozolimę i świątynię całkowicie zniszczyły. Spośród wymienionych ugrupowali społeczeństwa żydowskiego przetrwali tylko faryzeusze, którzy działali w diasporze (rozproszeniu). Resztki powstańców broniły się jeszcze do 73 r. w długo niedostępną} twierdzy Masada.

Panowanie Wespaąjana i jego synów - Tytusa (79-61 r.) i Domięjana (81-96 r.) - stanowiło ważny etap w rozwoju stosunków wewnętrznych w państwie rzymskim, nie przyniosło jednak zasadniczych zmian w polityce zagranicznej. Wespa-zjan zdołał umocnić i nieco rozszerzyć zakres władzy rzymskięj w Brytanii, nigdy jednak nie udało się Rzymianom opanować całej wyspy. Wysiłki Domięjana skoncentrowały się na budowie umocnień wzdłuż granicy nadreóskięj. Włączone zostały do państwa rzymskiego tzw. Agń Decumates zabezpieczające od strony germańskiej górny i środkowy bieg Renu. Ich podbój rozpoczął już Wespazjan.

Łup m Świątyni jerozolimskiej. relief z Łuku Tytusa. Najcenniejszym przedmiotem był siedmiow-mitnny świecznik, niesiony w triumfalnym pochodzie Tytusa

Rozwój terytorialny Imperium Rzymskiego