STL struktura dzieła literackiego (4)

upowania zem konstytuują innorodne całości wyższego rzę-ie. Struk- du. Każdy poziom dysponuje własnymi zasadami e wyczer- i wzorami integracji, dzięki którym powstałe na i ostatnia nim układy elementów nie są sprowadzalne do aściwymi poziomów niższych. Najwięcej trudności sprawia obejmuje teoretycznej refleksji nad budową dzieła lit. przej-le i swoi- ście od poziomów językowych do planu treści, d ustało- Płaszczyzna znaczeniowa, w której dokonuje się ijczęściej to przejście, jest — jak dotąd— najsłabiej zbada-mbinacji ną sferą dzieła lit. Stosunki między elementami iralnych. oraz między ich układami w ramach poszczegól-tak lub nych poziomów organizacji dzieła są zwykle

+ formy charakteryzowane ze względu na takie własności

:nęjęzy- konstrukcyjne, jak spójność-luźność, prostota-

i płasz- -skomplikowanie, symetria-asymetria, proporcjo-

ewoko- nalność, paralelizm, kontrastowość, rytmiczność

zbiegają itp. Natomiast stosunki między układami ele-

dzi (-» mentów na różnych poziomach ujmowane są

ateriału zarówno jako relacje analogii (—► izomorfizm

: wszel- warstw), jak i jako wzajemne oddziaływanie ich

owych: na siebie: całostki wyższego rzędu są konstytuo-

ładnio- wane przez opowiednie składniki poziomu niż-

lacyjny szego, z drugiej wszakże strony potrzeby jedno-

iściowe stek poziomu wyższego określają mechanizmy

onolog scalania się elementów hierarchicznie podrzęd-

: treści nych. Por. fazowy układ dzieła literackiego, war-• świat stwowy układ dzieła literackiego, wyższe układy literac- znaczeniowe.

świata Lit.: E. Ermatinger, Dos dichterische Kunst-u. Plan werk, 1939; J. Petersen, Die Wissenschaft von der va jest Dichtung, 1939; S. Skwarczyńska, Struktura świa-ce mię- ta poetyckiego, [w:] Z teorii literatury. Cztery roz-Ir lr/w-_nr/Tum_1 Q47* W_\C aygpr_Dna artrnnUli^U^ Kunst-_