6. Odraczanie podatku dochodowego

►    Pełna alokacja (fuli provision/comprehensive allocation) opiera się na założeniu, że sprawozdanie finansowe powinno ujmować wszystkie istotne różnice przejściowe i wynikające z nich aktywa i pasywa w peinei wysokości. Argumentem za pełną alokacją podatków jest położenie nacisku na zasadę współmiemości zgodnie, z którą obciążenie podatkowe za dany okres powinno zawierać skutki podatkowe wszystkich operacji kosztowych i przychodowych wpływających na wynik brutto, bez względu na to, kiedy się odwrócą.

►    Jednakże praktyka rachunkowości w krajach rozwiniętych już w latach 70- tych XX wieku pokazała, że stosowanie pełnej alokacji (przy rosnących nakładach inwestycyjnych, i w warunkach szerokiego stosowania ulg inwestycyjnych, a także pod naciskiem inflacji -zakładając oczywiście zasadę kontynuacji działania), prowadzi do ciągłego wzrostu rezerw na podatek dochodowy (np. Ford w 1984 r. osiągnął wynik na działalności w wysokości 98 min funtów, wykazując jednocześnie rezerwę na podatek dochodowy w wys. 200 min funtów). W związku z tym zaczęto stosować częściową alokację podatków. Natomiast w momencie przejścia na podejście bilansowe ponownie powrócono do pełnej alokacji.

6. Odraczanie podatku dochodowego

►    Częściowa alokacja (partia provision/partia allocation) ujmuje tylko te różnice przejściowe, co do których istnieje duże prawdopodobieństwo rozliczenia w następnych latach, w bliżej określonej przyszłości.

►    Ponadto nie tworzy sie rezerwy na podatek dochodowy, jeśli zakłada się, że w następnych latach obrotowych będzie ona zastępowana przez zaistnienie kolejnych dodatnich różnic przejściowych (przykładem mogą być różnice wynikające z amortyzacji).

►    Krytycy metody częściowej alokacji zarzucają jej brak obiektywizmu, gdyż szacowanie prawdopodobieństwa rozliczenia danej różnicy przejściowej wiąże się z subiektywnym punktem widzenia.