img283 (8)

102 Druidzi

Archeolog sir John Marshall w trakcie prac wykopaliskowych prowadzonych w Mohendżo Daro w północno-zachodnich Indiach znalazł pieczęć z wizerunkiem Pasupati. „Podobieństwo między wizerunkiem Cernunnosa z Gunderstrup a Pasupati z pieczęci znalezionej w Mohendżo Daro (obecnie w muzeum w New Delhi) jest tak wielkie, że nie można mieć wątpliwości co do ich wspólnego pochodzenia” - komentuje Dillon.

Kiedy Dzieci bogini Danu przybyły do Irlandii, samej bogini już z nimi nie było. Czy pozostała w Europie, jako rzeka Dunaj, podczas gdy jej Dzieci docierały do różnych zakątków Europy? Dowiadujemy się, że Dzieci bogini Danu przybyły z czterech baśniowych miast: Falias, Gorias, Finias i Murias. Z każdego miasta przywieziono niezwykłe skarby - Lia Fail (kamień przeznaczenia) z Falias, miecz (późniejszy słynny Ekskalibur, miecz Artura) z Gorias, włócznię zwycięstwa z Finias oraz kocioł obfitości Dagdy z Murias. Co więcej, w tych czterech miastach „czterej druidzi nauczyli Dzieci bogini Danu różnych umiejętności, mądrości i prawdziwej wiedzy”. Druid Morias mieszkał w Falias, „szlachetnie usposobiony” Urias mieszkał w Gorias, poeta Arias zamieszkiwał Finias, a Senias miał swą siedzibę w Murias. Czy te miasta istniały naprawdę? Czy leżały nad brzegami Dunaju na początku pierwszego tysiąclecia p.n.e., gdy Celtowie rozpoczęli swe pierwsze migracje? I wreszcie: czy Morias, Urias, Arias i Senias to przechowane w ludowej pamięci imiona prawdziwych ludzi, którzy nauczali wśród Celtów przed pierwszą wielką migracją?

Istnieje pewna niejasność w tych opowieściach związana z faktem, że Dagda nie był przywódcą Dzieci bogini Danu w chwili przybycia do Irlandii. Przewodził im Nuada, znany także z walijskich mitów jako Nudd, spokrewniony z Lluddem Llaw Ereint oraz Nodensem, którego imię zachowało się w brytyjskiej świątyni (za czasów rzymskiej okupacji) w Lydney nad rzeką Severn. W trakcie walki z Fomorianami Nuada stracił rękę. Najpierw Dian Cecht, opiekun lekarzy, wykonał dla niego rękę ze srebra, a później syn Dian Cechta, Miach, przywrócił mu prawdziwą rękę. Nuada zginął w kolejnej walce. (Nuady, władcy plemienia Tuatha De Danaan, nie należy mylić z Nuadą, naczelnym druidem Cahira Mór, przodka Fionna Mac Cumhail.) Gdy Nuada ze względu na okaleczenie nie mógł być już dłużej władcą Dzieci Danu, władzę przejął Bres syn Elatha, króla Fomorian, i kobiety z plemienia Dzieci Danu. Bres poślubił boginię Brigit, córkę Dagdy, ale jako władca okazał się tyranem, więc został obalony i uciekł do Fomorian. Po tych wydarzeniach władcą bogów i bogiń został Dagda, który panował aż do czasów, gdy bogowie musieli „skryć się w podziemiach”.

Do najczęściej występujących imion bogów celtyckich należy irlandzki Lugh, walijski Llew i galijski Lugus. Temu bogu poświęcono najwięcej inskrypcji i pomników, i prawdopodobnie gdy Cezar pisał o galijskim Merkurym, to miał na myśli właśnie Lugusa. Imię tego boga pojawia się w licznych nazwach miejscowych na terytoriach znajdujących się kiedyś pod wpływami celtyckimi: Lyon, Leon, Loudan i Laon we Francjii, Lejda w Holandii. Lugano w Szwajcarii,

Legnica na Śląsku, oraz Carlisle (Lugumlum w czasach rzymskich) w Anglii. Sugerowano również, że nazwa Londynu, stolicy Anglii również pochodzi od Lugdunum, podobnie jak Lyon we Francji. Stąd łacińska nazwa Londinium. Jednakże część naukowców uważa, że nazwa ta pochodzi raczej od celtyckiego rdzenia londo, oznaczającego „dzikie miejsce”. Lugh wzmiankowany jest również w Arranches (Szwajcaria) jako Lugoues i w Asmie w Tarragonie (Hiszpania) jako Lugoubus.

W Lyonie {Lugdunum) galijscy Celtowie obchodzili starożytne święto Lugus. Po podboju rzymskim, za czasów Augusta, obchodzono je ku czci cesarza. To samo święto pojawia się również w tradycji Celtów z Wysp. W Irlandii obchodzono je pierwszego sierpnia jako Lughnasadh. Stanowiło jedno z czterech najważniejszych przedchrześcijańskich świąt i miało charakter rolniczego święta płodów. Jego nazwa zachowała się w wyrazie oznaczającym sierpień w językach goidelskich - luncisa (irlandzki), luanistyn (mański), lunasdal (szkocki gaelicki). W irlandzkiej mitologii Lugh, syn Ciana i Ethlinn, był bogiem wszelkich sztuk i umiejętności, ze względu na swój wspaniały wygląd znany był też jako Find (Jasnowłosy). Ta forma jego imienia przetrwała na kontynencie w postaci Vindonnusa i w nazwie miejscowej Uindoboną (dziś Wiedeń).

Profesor Dillon uważa, że Lugh był największym ze wszystkich bogów. W czasie drugiej bitwy na równinie Magh Tuireadh, Dagda oddał mu dowództwo. Przypisywano mu także epitet Lamhfadha, czyli „długoręki”, jego odpowiednikiem w walijskiej mitologii był Lleu Llaw Gyffes. Wydaje się fascynującym szczegółem, że Rigweda nazywa indyjskiego boga Sawitara prthupani, czyli „mający wielką rękę”. W Indiach postrzegano promienie wschodzącego i zachodzącego słońca jako wielką dłoń. „Bóg mający wielką dłoń wyciąga rękę i wszystko jest mu posłuszne”. Zarówno Lugh, jak i Sawitar uważani byli za potężne bóstwa słoneczne. Czyżby jeszcze jedno wspólne indoeuropejskie ogniwo?

Profesor Dillon studiował u Antoine’a Meilleta, autora wybitnych prac na temat językoznawstwa indoeuropejskiego (m.in. Les dialects indo-europeens, Paryż 1908). Meillet interesował się występowaniem językowych tabu, tematem, do którego jeszcze wrócimy przy omawianiu astronomii i astrologii druidów. Meillet zauważył, że w językach indoeuropejskich nie ma wspólnego rdzenia dla „ręki”, i wyciągnął stąd wniosek, że wyraz ten był przedmiotem tabu. Słowa oznaczające rękę lub dłoń są tak różne (m in. band w angielskim, cheir(o) w grece, manus po łacinie, lamh w irlandzkim), że według Meilleta każdy z tych języków używa eufemizmu. Wynikało to jego zdaniem ze starego indoeuropejskiego kultu boga o „dużej dłoni” lub „długiej ręce”. Kult ten omówił Hermann Guntert w Von der Sprache die Gótter und Geister (O języku bogów i duchów, 1921). Postać „boga o wielkiej ręce” znana jest z kamiennych płaskorzeźb i rysunków naskalnych pochodzących z epoki brązu, a znajdowanych od Szwecji po Pendżab.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
S5003135 16 Sinclair, Sir John 1794. The statistical account ot Scotland, Vol. 11, 525-528. Edinburg
Sir John Sinclair, Statstical Account of Scotland ,1791 20 tomów ca 600-700 stron każdy “...by stati
Margaret Frazer: Damę Frevisse Medieval Mysteries Joliffc MysteriesBruce Alexander: Sir John Fieldin
WA308?7 II5947 NAUKA O LUDACH149 I 133 i mieszkańców kraju Van Diemen. Sir John potrzebował bowiem
Małgorzata Graham, hrabina Mooteitfrt    t 1    I j sir John Siewan i
Zdj?cie1668 Inne zastosowania fotogrametrii naziemnej I * archeologia ■ do sporządzania dokumentacji
img296 (9) 126 Druidzi Podczas wykopalisk prowadzonych w Gournay-sur-Arnode we Francji odnaleziono o
P1080582 Profilowania w trakcie prac terenowych należy prowadzić dla wszystkich odsłonięć naturalnyc
Równolegle do drogi K-3 płynie rzeka Bmdna (rys. nr 1). W trakcie prac eksploatacyjnych kopalni zwał
14.    W trakcie odtwarzania muzyki prowadzący siedzą przodem do klasy, nie
Pożary w trakcie prac budowlanych i remontowych Pożary wewnątrz wznoszonych lub remontowanych
CCF20111005020 ZBIÓR PRAW Z ESZNUNNY (ok. 1767-1738 r. p.n.e.?) I. Historia odkrycia zbioru W 1945

więcej podobnych podstron