>ć fcmftltt N °g*rrt*ć uSe&rrie od tkoóaonmj

K>wł prze-crtćJofltgo tć różnego dde nawet przestrze-rydi czyn-fdzy nimi, loziegłaicl

czytelne, be z nich

Idoczny jau cały

^rok'"¹’ prz&r

■czeg⁶

nleWT

ai#l>**

L ii i

i#?*

, kr*h

H I *ne*

i ortfdinego. Kształt wnętrza obojętnego zbliżony jest do kwadratu, koła lub in- t—s.w krajobraz, otwartym j ₀>di figur geometrycznych o środku clęikoścl w mnie] więcej równej odległości | od ścian, co pozwala na Ich niemal jednakową ekspozycję. Wiele wnętrz obojęt-I rych — to place miast średniowiecznych, place o zamkniętej formie i wąskich I uliczkach wlotowych, a takie i współczesne wnętrza bloków mieszkalnych, złojone z typowych lub podobnych do siebie budynków, j Wnętrze obojętne jest formą zatrzymującą uwagę obserwatora na kształcie prze-i srani bez specjalnych napięć emocjonalnych, jeśli jego ściany nie posiadają wyjątko-I wych walorów architektonicznych. We wnętrzu obojętnym uwaga patrzącego kle-raje się ku detalowi architektonicznemu, jak gdyby szukając wyrównania braku I bogactwa formy całościowej Ilością doznań drobnych, cząstkowych. Niezależnie I jednak od wrażeń, jakie wywiera detal architektoniczny 1 architektura poszczegól-I tych obiektów, najważniejsze we wnętrzu obojętnym Jest wrażenie zespołowości I formy. Jako typowe przykłady służyć mogą place starych rynków, otoczone obiektami architektonicznymi o Indywidualnych cechach, stanowiące ciekawe zespoły architektoniczne (II. S—6 do 5—10). Wnętrze obojętne w układzie krajobrazowym -począwszy od małej polany w lesle, otoczonej jednakowymi w zasadzie ścianami,

I aż do krajobrazu zamkniętego względnie jednolitymi elementami—stanowi przestrzeń czytelnie ograniczoną i, podobnie jak we wnętrzach architektonicznych, ale kieruje uwagi w żadnym określonym kierunku, ku żadnemu wybijającemu się obiektowi.

Jednolitość wnętrza obojętnego może się przekształcić niekiedy nawet w nużącą monotonię, jeśli takie „jednakowe” wnętrza powtarzają się i stają się typowe.

Zjawisko to występuje w wielu wnętrzach pomiędzy wielorodzinnymi budynkami mieszkalnymi, zwłaszcza zaś przy geometrycznych rozwiązaniach planu, stwarzających szereg! regularnych, niemal Identycznych wnętrz obojętnych (il. 5—11).

Bok napięć architektonicznych, indywidualnych form zieleni i ciekawego rysunku podłogi przyczynia się w takich wnętrzach do powstawania wrażenia monotonii.

Jednakże wnętrza obojętne, o odpowiedniej skali wielkości, odpowiadają w zasadzie potrzebom mieszkalnictwa dzięki swej statyczności, spokojnej formie, do-

wn_ę« krajobrazowych.

I zarysem wzg6rz    ^nywi