M|tfnftao«a* jcdMj « od układa —Kira**" («p *) mkif przy ob-„Mprojdtjl dokoesć «6*niel obrotu MM MIM* “W' po dopa-projok«»ł do prcjibcii Ban-judoM) ąWlaćjg odpowiednie «ika-Itf. l projłkcp BłOdatdowej lub ctrribć, v pobliżu JaUcb kierunków tlu My-
4J. Wyznaczanie orientacji monokryształu 2 boegramu wykonanego techniką promieni zwrotnych
■
n
w*
m
N
Ogólny (Ok postępowania mającego na celu wyznaczenie orientacji mono-Iggniu tą techniką jest podobny do posługiwania się techniką promieni pncfcodzących. Po wykonaniu lauegramu wykonuje się na jego podstawia prcjekęjf stenograficzną odbijających płaszczyzn i przeprowadza ich wskaźnikuje Po dokonaniu łych czynności opisuje się zatełnoici kątowe między j. pUszcłyznami i kierunkami krystalograficznymi monokryształu a zewnętrz*
a>m okładem współrzędnych x, y, i, dopasowanym do jego zewnętrznych kształtów. Stąd też omawiając metodykę wyznaczania orientacji techniką promieni zwrotnych, ograniczono się głównie do podania ccch różniących ją oś techniki promieni przechodzących.
Techniką promieni zwrotnych rejestruje się refleksy dyfrakcyjne o kątach j t > 4}\ uouijąc om ogól promieniowanie o długości fali 0,8 1,2 X (rozdz. 3).
W ctb zmniejszenia promieniowania fluorescencyjnego, wpływającego na Ufaj ii u ii> tła rentgenogramów, korzysta się z lamp rentgenowskich o ano-fah z Cu, CO, Fe, pracujących przy niewysokim napięciu 20- 30 kV. W