45786 skan18 (5)

Tożsamość i homoseksualizm

⁵ Wywiad dla „Liberation’

jących obrazów homoseksualizmu. Potoczne wyobrażenie męskiego homoseksualizmu, jak tłumaczy, to „dwóch chłopców, którzy spotykają się na ulicy, od pierwszego wejrzenia są podnieceni, kładą sobie ręce na pośladkach i po kwadransie mają odlot”⁶. Dla Foucault takie wyobrażenie nie jest niewłaściwe, jest jednak powierzchowne i raczej uspokajające, jest to, jak powiada, „świętoszkowaty obraz homoseksualizmu”, który nikogo nie niepokoi. Czyżby? To, co niepokoi w homoseksualizmie, zdaniem tego filozofa, to nie wyobrażenie „aktu płciowego, który jest niezgodny z prawem czy z naturą — to nie to niepokoi ludzi. Ale kiedy jednostki zaczynają się kochać, oto problem”. Takie odwrócenie perspektywy jest niewątpliwie przebiegłe, ale brzmi fałszywie. Opinia publiczna zawsze godzi się na homoseksualizm, jeśli mówi się jej o miłości i przyjaźni. Wzrusza się i pochwala. Cokolwiek by mówił Foucault, tym, co niepokoi, jest przekraczanie prawa, sodomia i częsta zmiana partnerów. Czy ma sens usuwanie szczególnych form seksualizmu, czy może lepiej przyjąć je jako formy odmienne, poza normami ogólnymi? To właśnie jest kwestią wyboru. Tym bardziej że znikły panujące jeszcze tak niedawno nietolerancja i niewiarygodna przemoc społeczeństwa wobec homoseksualistów. Wtedy utożsamiano przekroczenie normy ze zbrodnią. Ale dlatego, że nie jest to zbrodnią, nie powinno stać się to normą.

U wielu homoseksualistów występuje pewna —być może nierozwiązywalna—sprzeczność między pragnieniem dumnego przyjęcia transgresywnej i „eks-

Dits et Ecrits, Gallimard, Paris 1994, t. IV, s. 164.