Depresja u dzieci i mlodzieży 9 (45)

Jose Oollados Zorraqi

■ 5.2. Dwie tradycyjne terapie, stosowane łącznie

Gdy przeglądamy jakikolwiek wykład z psychiatrii, psychopatologii czy psychologii klinicznej, zawsze znajdujemy dwie linie postępowania w leczeniu depresji: kuracja lekami (leki psychotropowe), usprawiedliwiona zasadniczo w przypadku etiologii endogennej i leczenie psychoterapią o różnym charakterze, które jest bardziej wskazane dla depresyjnych zaburzeń neurotycznych.

Depresje dziecięce, jak zapewnia J. de Ąjuriagu-erra (1996), mogą być leczone również niektórymi lekami antydepresyjnymi używanymi w przypadku osób dorosłych. Inni autorzy jednak odrzucają terapięzza-stosowaniem lekówizapewniają, że zastosowanieróż-nych dobrze przeprowadzonych psychoterapii również pozwala w zadowalający sposób zając się problematy; ką depresyjną. Ogólnie więc, większość specjalistów nie sprzeciwia się (nie wyklucza ich) zastosowaniu obydwu terapii tradycyjnych: tej z zastosowaniem-le-ków i tej polegającej na psychoterapii.

Inni autorzy z dziedziny psychiatrii zapewniając a leczenie depresji ma lepsze perspektywy w praktyce medycznej i dlatego, gdy mamy do czynienia z zaburzeniami depresyjnymi, szczególnie zalecają szukanie pomocy na którejkolwiek z tych linii terapeutycznych.

D 5.2.1. Leczenie farmakologiczne depresji

Rozważania na temat pierwszego typu leczenia antydepresyjnego zaczynamy przedstawieniem przypadku Tomasza Będzie on dowodem obiecujących perspektyw, których można spodziewać się po zabiegach farmakologicznych.

Tomasz jest dziewięcioletnim dzieckiem, z diagnozą depresyjną Przed rozpoczęciem obecnego leczenia psychofar-makologicznego zawsze negował to, że czuje się przygnębiony. Nie uznawał również osobistej sytuacji beznadziei, wielkiego pesymizmu i silnej opozycji względem wszystkiego. W wieku 5 lat został odseparowany od swej naturalnej matki, która go maltretowała. Kilka miesięcy przed umieszczeniem go w szpitalu musiał znowu zostać odseparowany od rodziny adopcyjnej z powodu ponownego emocjonalnego znęcania się nad nim. Po spotkaniu diagnostycznym i po dwóch pierwszych tygodniach pobytu w szpitalu, Tomasz rozpocząf program samokontroli, dzięki któremu poczynił duże postępy w umiejętnościach społecznych i w zmniejszeniu jego destrukcyjnych i wybuchowych zachowań. Wzrosły natomiast pozytywne interakcje z innymi. Jednakie po dwóch tygodniach jego zachowanie znowu stało się ekscentryczne, wzrosło znacząco jego nieposłuszeństwo na skali samokontroli. Dopuścił się różnych nieostrożnych i groźnych wybryków; skarżył się na hudności w zasypianiu. Wobec tego niepowodzenia i w celu osiągnięcia wyznaczonych zamierzeń podjęto decyzję leczenia środkami

89 □