P1200757

160 ELŻBIETA SZYDŁOWSKA

stawki. Funkcje popielnic pełniły najczęściej duże. w przybliżeniu dwustożkowatc naczynia zasobowe lub duże garnki, niekiedy zaś inne typy naczyń. Kamienne konstrukcje wewnątrz jam oraz bruki nagrobne w pochówkach popielnicowych należały do rzadkości.

Na koniec rozważań na temat formy grobów klasycznej fazy podgrupy częstochowsko-gliwickiej grupy górnośląsko-małopolskicj kultury łużyckiej należy zastanowić się nad chronologią poszczególnych, opisanych wyżej, typów pochówków. Stwierdzić tu trzeba, że zarówno groby szkieletowe, jak i ciałopalne (jamowe i popielnicowe) w nic zmienionej w zasadzie formie występowały przez cały czas trwania omawianej podgrupy kulturowej. Wymowę chronologiczną zdaje się mieć natomiast ich stosunek ilościowy, co odnosi się zwłaszcza do zespołów ciałopalnych.

Groby szkieletowe pojawiły się masowo na przełomie IV i V okresu epoki brązu lub w V okresie tej epoki wraz z wykrystalizowaniem się klasycznej fazy podgrupy częstochowsko-gliwickiej — najprawdopodobniej jako kontynuacja wcześniejszych tradycji. W niezmienionej formie przetrwały one aż w głąb wczesnej epoki żelaza, kiedy to występowanie ich zanikło wraz z ogólnym załamaniem kulturowym, jakie wtedy na omawianym terenie nastąpiło.

Groby ciałopalne, przeważające na cmentarzyskach fazy wczesnej, w fazie klasycznej są znacznie mniej liczne od szkieletowych, a w fazie schyłkowej zaczynają znowu na omawianym terenie dominować. Dowodem tego są monorytualne ciałopalne nekropole o późnej metryce (przełom okresów halsztackiego i lateńskiego) znane z Kuśmicrek i Małusów Wielkich, po w. Częstochowa, oraz Zicmięcic, pow. Gliwice⁴⁶. W tym kontekście aspekt chronologiczny ma też forma grobu ciałopalnego. Zespoły jamowe były szczególnie typowe dla schyłku epoki brązu i początku okresu halsztackiego, natomiast pochówki popielnicowe, typowe zwłaszcza dla fazy wczesnej, pod koniec okresu halsztackiego, w fazie schyłkowej, przeżywały swój renesans. Zaobserwowano to z jednej strony na bi-rytualnych cmentarzyskach w Lasowicach Małych⁴⁷i Swibiu⁴*, gdzie stwierdzono nawarstwienie się młodszych grobów popielnicowych na starsze szkieletowe, z drugiej zaś na późnołużyckich cmentarzyskach ciałopalnych w Kuśmierkach, pow. Częstochowa (18 grobów popielnicowych i 13 jamowych)⁴⁴, Małusach Wielkich, pow. Częstochowa (22 groby popielnicowe

“ Gedl 1972, s. 335-338.

*' Dobrzańska, Gedl 1962, s. 162.

⁴¹ Hufnaoei 1938, s. 178; Stankiewicz-W^orzykow a 1972, s. 59.

** Cabalska 1968, s. 122-142.

i I jamowy)⁵⁰, oraz Ziemięcicach, pow. Gliwice (19 grobów popielnicowych, 22 jamowe i 4 zniszczone)⁵¹. Zmianie uległa też forma popielnic, którymi w zespołach starszych były najczęściej duże dwustożkowate naczynia zasobowe (określane też jako wazy), u w młodszych duże jajowate lub profilowane garnki, często z wyodrębnionymi dnami.

Na wyposażenie grobowe, występujące w prawie każdym zespole tak szkieletowym, jak i ciałopalnym, złożone na dnach jam w bezpośrednim sąsiedztwie szczątków zmarłych, składały się zarówno sporadyczne egzemplarze głównie metalowych narzędzi, broni i przyborów oraz częstsze brązowe lub żelazne przedmioty związane z ubiorem i ozdoby, jak i stosunkowo liczne naczynia. Ogólnie rzecz biorąc, groby z okresu halsztackiego były bogaciej wyposażone w przedmioty metalowe, natomiast w zakresie obecności w grobach ceramiki różnic chronologicznych nie zaobserwowano⁵². Sporadyczne znajdowanie w grobach narzędzi i broni zdaje się odzwierciedlać w jakiejś mierze ich relatywną wartość, zbyt dużą, by mogły być powszechnym składnikiem wyposażenia globowego. Nie można też jednak wykluczyć, że taki stan rzeczy jest odbiciem jakichś nakazów wierzeniowych, tym bardziej gdy się zważy, iż np. w sąsiedniej grupie środkowośląskiej, skądinąd bardzo bogatej, obecności narzędzi i broni w jamach grobowych prawie się nie stwierdza⁵³. Stosunkowo częściej spotykane w grobach podgrupy częstochowsko-gliwickiej metalowe elementy ubiorów i ozdoby w głównej mierze zaliczyć należy do wyrobów drucikowatych, raczej o skromnej formie i znikomym zdobnictwie. Brak wśród nich prawic zupełnie przedmiotów masyw-niejszych, które — jak skądinąd wiadomo — były też w tym okresie w użyciu (np. puste nagolenniki odlewane na rdzeniach glinianych, produkowane w obrębie omawianej podgrupy)⁵⁴. 1 w tym zjawisku należy widzieć odbicie dużej materialnej wartości tego rodzaju wyrobów.

Na tym miejscu podkreślić należy, że występowanie w obrębie podgrupy częstochowsko-gliwickiej grupy górnośląsko-malopolskiej kultury łużyckiej szkieletowych zespołów grobowych jest okolicznością szczególnie cenną, gdyż na podstawie rozłożenia poszczególnych elementów wyposażenia, a zwłaszcza ozdób itp. w stosunku do szczątków zmarłych, można z dużym prawdopodobieństwem wnioskować o ich funkcjo-

*° Salewicz 1938, s. 147-156; Bolek I972a.

⁵¹ Dobrzańska 1961, s. 150-175.

⁵³ Obol 1964, s. 88.

** Gedioa 1967, s. 143-146.

⁵⁴ Kostrzbwski 1954, s, 41 i przyp. 27; 1970, s. 104.