Średniowieczna bitwa z udziałem nowej formacji strzelców pieszych, halabardników, kuszników, łuczników, pikinierów. artylerii, piechoty i konnego rycerstwa. Kronika Diebolda Schillinga
-litewskie uwolniły wielką liczbę jasyru, jednak nie udało im się zniszczyć nieprzyjaciela, który zdołał, ze znacznymi wprawdzie stratami w ludziach, ujść do swych siedzib.
Nieustanne napady tatarskie dezorganizowały życie na południowo-wschodnich ziemiach państwa polskiego, powodowały liczne szkody materialne i straty w ludziach, zwłaszcza że nie zawsze udawało się, przy braku wystarczających oddziałów stałych, w porę rozbić nieprzyjaciela i odebrać mu łupy i jasyr.
Wojny z Rosją
Równocześnie unia personalna z Litwą doprowadziła do wciągnięcia Polski w wojny z Wielkim Księstwem Moskiewskim, które wyzwoliwszy się w końcu XV w. spod jarzma tatarskiego dążyło do scalenia pod swym panowaniem innych księstw ruskich. Tymczasem na skutek wcześniejszych, dokonanych jeszcze w XIV w. podbojów litewskich większość księstw zachodnio-ruskich znalazła się na terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego. Stąd dochodziło do wojen litewsko-rosyjskich. W ich wyniku Litwa musiała w 1503 r. zrezygnować na rzecz Moskwy ze znacznej części ziemi smoleńskiej i wielkiego terytorialnie księstwa czemihowsko-siewierskiego.
W 1507 r. doszło do nowej wojny litewsko--rosyjskiej, pierwszej, w której brały również udział wojska polskie. Do poważniejszych działań wojennych doszło jednak dopiero podczas wojny lat 1512—1522. Wielki książę moskiewski Wasyl III (1505—1533), kontynuując akcję „zbierania ziem ruskich”, zdobył w lipcu 1514 r. po dłuższym oblężeniu Smoleńsk. W sierpniu tego roku król polski i wielki książę litewski Zygmunt I zebrał pod Wilnem wielką armię, liczącą przeszło 30 000 ludzi, w połowie złożoną z za-ciężnych oddziałów polskich, głównie jazdy. Na czele tych wojsk Zygmunt wyruszył wkrótce na wschód, ażeby odebrać utracony Smoleńsk. Osiągnąwszy w końcu sierpnia Berezynę, król pozostał w Borysowie, powierzając dowództwo hetmanowi wielkiemu litewskiemu Konstantemu Ostrogskiemu. Tymczasem wódz wojsk moskiewskich, Iwan Czeladin, ściągnął wszystkie swe