156

Maria WlELGAT

zmarnowanego czasu i lekceważenia ze strony nauczycieli. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy kontakt indywidualny postrzegają jako ostateczność, jako tzw. „wyjście awaryjne”. Mają żal do wychowawców także i o to, że rozmowy są powodowane niepowodzeniami uczniów, a nic nie mówi się o ich sukcesach, nawet tych najdrobniejszych. A przecież chcieliby wysłuchać nie tylko słów krytyki i ich nadzieja na pochwałę dziecka, na docenienie jego wysiłków' czy atutów, zwykle ąie jest bezpodstawna.

Według rodziców nauczyciele faworyzują te matki i tych ojców', którzy systematycznie kontaktują się ze szkolą, mają wykształcenie średnie lub wyższe i do- i brą sytuację materialną, a odcinają się od takich, których syn lub córka pochodzi! z rodziny biednej, niewykształconej i że zapominają, iż właśnie takiej rodzinie należy się w sparcie i fachowa pomoc. Rodzice ci oczekują od szkoły' wiedzy, która pomogłaby im rozwiązać problemy natury wychowawczej, wyrażają nawet chęć uczest- i nictwa w ciekawych i dobrze przygotowanych prelekcjach, wykładach, dyskusjach.

W praktyce szkolnej często można zaobserwować sytuacje, w których na-'uczyciele zapominają, że to ojciec i matka są najważniejszymi osobami wychowa- ‘ prgKm ^ jącymi dziecko. W rodzicach rodzi się uzasadniona pretensja o to, że pedagodzy „wiedzą lepiej”, co jest korzystne dla dziecka i że decyzje podejmują za nich.

Wielu badaczy podkreśla, że nauczyciele postrzegają rodziców o w'ie!e i mniej przychylnie, niż rodzice nauczycieli. Wpływają na to różne czynniki. Otóż, i część pedagogów twierdzi, że rodzice mało angażują się w sprawy szkoły, są nie-4 chętni do podejmowania jakichkolwiek działań, „są bierni, podczas zebrań nie za-; dają pytań, lecz niecierpliwie czekają, aż nauczyciel skończy i będzie można pójść 1 do domu”^-. Nauczyciele czują się obarczani winą za złe oceny, wagary, wygóro- > w'ane wymagania, złe zachowanie. Nie mają przy tym istotnych infonnacji o swo- f ich wychowankach, o ich słabych czy mocnych stronach, potrzebach, zaintereso-p woniach, bo zdarza się, że rodzice niechętnie dzielą się wiedza, o swoich dzieciach. i Zapominają, iż dzięki tym wiadomościom nauczyciel ma możliwość lepiej zrozumieć szkolne funkcjonowanie dziecka, zindywidualizować działania 'ta lekcjach, pomóc dziecku łatwiej przyswoić podstawowy materiał.

Nauczyciele zdają sobie spraw^;ę, że dla rodziców dziecko jest najważniejsze, jedyne i niepowtarzalne, jednak w klasie jest ponad trzydzieścioro różnych uczniów i trudno wychowawcy ich ogarnąć, poznać bez pomocy rodziców^-. Na- , uczyciele mają tendencję do klasyfikowania rodziców na tych, których dzieci uczą się dobrze i tych, któiych zachowują się nagannie, utrudniają pracę na lekcji, bun- . tują się, są agresywne.

W galerii rodzicielskich portretów E. Nowakowskiej znajdują się:

1.    społecznik - aktywista, gotów poświęcić swój czas i pieniądze, o ile jest przekonany, że to, co robi, przyniesie szkole zysk,

2.    poprawny - przychodzi do szkoły, kontroluje dzienniczek, rozmawia z dziec-1 kiem o tym, co dzieje się w¹ szkole,

3.    „złota rączka” -- wie, gdzie najtaniej kupić potrzebny sprzęt, potraf znaleźć i sponsora, spraw^rdza się w-^- roli organizatora szkolnych imprez: zabaw, rocznic, studniówek; pamięta, komu należy kupić kwiaty, itp.,

Nv2/6-

jo;

4.    „luzak” - ma pomys chciałby, żeby dziec:

5.    „na topie” - często ( satrapy przynosi z fr

6.    kompensacyjny - ni więc tę misję potom dziecka ma mu zrek ,

7.    interwencyjny - poj: dejmuje rzeczowej : tylko żeby załatwić robić. Nie uczestnic ma się w rażenie, że c

8.    toksyczny - postracl i przenosi je na relac na zebraniach; mani dziom, jest bardzo ,. uczyciełi o każdej pr

9.    nieobecny - bierny: dający swojemu dzi dzo interesują się sv niepublicznych - ph więc dziecku dowol; ków w nauce, wiaśc bistycznymi sportami

Ten podział nie wyt autorki najgroźniejsze są t cyjny oraz toksyczny i „r w grupę, która wspólnie p: Jest to najmniej liczna grup, „Trudni rodzice nie wawczą* Traktują szkołę ja oczekiwań. Jakich? O tym .

Nauczyciele czują s: że ich wymagania wobec oskarżeniom o bezradność. Niektórzy więc stają przed niąjąc, narażając się na nie: nia wobec niektórych uczni . ten może działać deprymuj f tua lub osamotnienia, szcze

E. Nowakowska. Rodzi

⁵ Babiuch, op.cit., s. 13.