33562 skanuj0015

CO TO JEST FILOZOFIA?

my obeznani i w którym się dobrze orientujemy. Nasza obecność w świerie jest obecnością doświadczającą.

Filozofia nie zakłada przy tym jakiegoś określonego naukowego rodzaju doświadczenia. Aby móc filozofować, nie potrzeba studiować nauk doświadczalnych (np. fizyki, chemii, biologii Itp.). Filozofia wychodzi raczej od przed-naukowego, powszedniego rodzaju doświadczenia, w którym świat jest dostępny naszemu poznaniu i działaniu. M. HEIDEGGER określa to przednau-kowe, powszednie doświadczenie Jako bycle-w-świecie [Jn-der-We/l-SelnJ ludzkiej istoty (DaseinJ. ARYSTOTELES (384-322) opisuje to doświadczenie [empeiria, empiria) w sposób następujący:

fFFfl Z pamięci tworzy się u ludzi doświadczenie. Z wielokrotnych bowiem wtpom-nłert tej samej rzeczy powstaje w końcu możliwość pojedynczego doświadczenia. Wydaje się zatem, że doświadczenie jest czymś podobnym do wiedzy I umiejętności, ale w rzeczywistości wiedza naukowa i umiejętności praktyczne wypływają u ludzi z doświadczenia. (Met. I, i, 980b-981a)

To, co rozumiemy tuta) pod słowemdoświadczenie”, możemy także ukazać na przykładzie Jeżyka. Otóż język potoczny, w którym porozumiewamy się „swobodnie”, odróżniamy jako język naturalny od języków specjalistycznych różnych gałęzi nauki. Owe języki specjalistyczne przenikają wprawdzie już od dawna do Języka potocznie używanego, w którym aż się roi od wyrażeń medycznych, psychologicznych, socjologicznych itp., jednakże to przenikanie nie czyni z Języka potocznego jakiegoś konkretnego języka specjalistycznego. W. Kamlah pisze:

|TPl Ję*i* potoczny jako język naturalny różni się od języków sztucznych, właścł-“⁼*⁼' wych artes - naukom. Wprawdzie i on jest wytworem człowieka, ale nie Jest zaplanowanym z góry wytworem sztucznym. Zaczynamy (przystępując do filozofowania - A.A.) od początku, unikając owych .wyrażeń sztucznych", owych łermlnl rechnic/, które na zewnątrz ujawniają się często przez to, że występują w szacie -wyrazu obcego". Stawiamy zatem siebie w sytuacji, w której nie wiemy Jeszcze, co to Jest -realność" czy .świadomość", .subiektywny" czy -filozoficzny", .elektron" czy „węglowodór", „pojęcie" czy -wniosek logiczny”, „eschatologia" czy „struktura społeczna" itd. Zakazujemy sobie samym zaskakiwać takimi wyrażeniami - co jest powszechnym dziś wszędzie zwyczajem - nie przygotowanego rozmówcę, słuchacza czy czytelnika. (Kamiah/Lorlnzen, 23)

Przednaukowe powszednie doświadczenie w sensie pierwotnego bycla-w--świecie tak się ma do metodycznie określonego doświadczenia naukowego, jak codzienny Język potoczny Jako język naturalny do języków specjalistycznych różnych dziedzin nauki. Możemy powiedzieć tak: Świat doświadczalny, jaki nam udostępnia język potoczny, jest wszystkim, co filozofia na początku za kłoda.

1.3.2 Zdziwienia

Pytania filozoficzne pojawiają się z chwilą, gdy nasz świat doświadczalny poczyna tracić swoją oczywistość i swojskość. Według K. JASPERSA dzieje się to przede wszystkim w „sytuacjach granicznych* - na przykład w obliczu śmierci, w cierpieniu, w walce, w sytuacji winy Itp. Na wyjście z utartej codzienności pozwala nam często cisza, samotność. „Filozofowanie Jest Jakby zbudzeniem ze stanu zależności od koniecznych życiowych potrzeb*. Tradycja zna dwa bodźce skłaniające do zadawania pytań filozoficznych: zdziwienie l wątpienie.

W dialogu Teajtet Platon pisze:

QTo stan bardzo znamienny dla filozofa: dziwić się. Nie ma innego początku filozofii, Jak to właśnie. Zdaje się, źe ten, kto Irydę (zamienioną w tęczę posłankę bogów) nazwał córką Podziwu, niezłą wywiódł genealogię. (Tcojtef. 39)

ARYSTOTELES podejmuje ten motyw:

fTll Dzięki bowiem dziwieniu się ludzie obecni. Jak i pierwsi myśfcciełę. zaczę& fśo-zofować; dziwiły ich początkowo niezwykłe zjawiska spotykane codziennie, późnie) z wolna stawali wobec trudniejszych zagadnień, jak na przykład wobec zjawisk związanych z Księżycem, Słońcem i gwiazdami, i wobec powstania wszechświata. A kto Jest bezradny I dziwi się, poznaje swoją niewiedzę. (Dlatego nawet miłośnik mitów Jest w pewnym sensie miłośnikiem mądrości, bo mit Jest pełen dziwów) |...) filozofowali (włęc) w tym celu, ażeby uniknąć niewiedzy (...! (Met. I, 2, 982b)

UI. Kanta (1724*1804) czytamy:

iTm Dwie rzeczy napełniają umysł coraz to nowym l wzmagającym się podziwem ^as*^sa l czcią, Im częściej l trwalej nad nimi się zastanawiamy: niebo gwiaździste nade mnq I prawo moralne we mnie. Nie potrzebuję ich szukać ani Jedynie domyślać się poza polem mego widzenia Jako spowitych w ciemnościach lub |znaj-dujących się) poza [granicami mego poznania); widzę je przed sobą i wiążę je bezpośrednio ze świadomością mego istnienia. To pierwsze zaczyna się od miejsca. Jakie zajmuję w zewnętrznym święcie zmysłów, i rozszerza powiązanie rzeczy, wśród których się znajduję, w nieprzejrzaną dal ze światami nad światami i systemami systemów, a ponadto jeszcze w bezgraniczne czasy ich periodycznego mchu. Jego początku i dalszego trwania. To dragie zaczyna się od me) niewidzialnej Jaźni, od mej osobowości, i przedstawia mnie w święcie, który posiada prawdziwą nieskończoność, którego Jednak tylko Intelekt może dociec |...|. Pierwszy widok nieskończonej mnogości światów niejako unicestwia moją ważność Jako zwierzęcego stworzenia. które musi z powrotem zwrócić materię, z której się poczęło, planecie (|będącej| jedynie punktem we Wszech-święcie), gdy skończy się krótki czas, przez który było (nie wiadomo, w jaki