606616558

OSTATNIE PUBLICZNE PRZEMÓWIENIE JEZUSA (J 12, 20-36) 109

względu na wzmiankę o krzyżu Jan opuścił, przez wzięte zaś zapewne z Łukaszowego środowiska i jedyny raz u niego w przenośnym znaczeniu występujące słowo służyć w jaśniejszym świetle niż Marek postawił stosunek wiernego do Jezusa.

Zapewnienie z w. 26c nie ma wprawdzie paraleli u synoptyków, ale jako na potwierdzenie myśli w niej zawartej można wskazać na wypowiedź z Ewangelii synoptycznych, w której Jezus ostrzegał, że tego, kto będzie się Go wstydził i Jego nauki, On będzie się wstydził, gdy przyjdzie w chwale swojego Ojca i aniołów (Mk 8, 38; Łk 9, 26), oraz drugą

0 tym, kto będzie Jezusa wyznawał lub zaprze się Go wobec ludzi (Mt 10,32-33; Łk 12,8-9). W nich nacisk jest położony na stronę negatywną, ale zwrócono uwagę zarówno na chwałę, jak i na Boga Ojca, myśl więc tam wyrażoną negatywnie Jan mógł ująć od strony pozytywnej.

Analiza tekstu w. 25-26 oprócz elementów Janowych wykazuje coś więcej, aniżeli prawdopodobne związki z tradycją Ewangelii synoptycznych; w trzech omówionych wypadkach jest to zależność, która u Jana sugeruje dokładniejszą znajomość Jezusowych wypowiedzi w tym brzmieniu, jakie podają synoptycy. Zwłaszcza uderzające jest podobieństwo sentencji Jana do jej wersji Markowej, poza zmianami bowiem nie można przeoczyć faktu podobnego zgrupowania z wypowiedzi u Jana (w. 25-26a)

1 synoptyków (Mk 8, 34-35; Mt 16, 34-35; Łk 9, 23-24) oraz po krótkim tekście o innej treści, trzeciej (12, 26c; Mk 8, 38; Łk 9, 26)³³.

Janowa relacja z modlitwy w Ogrodzie Oliwnym (w. 27-28) przez wprowadzenie słów o Jego lęku z Ps 41(42), 7, przedstawiła osobę Jezusa jako niewinnie cierpiącego Sługę Bożego, koloryt zaś ten nasilił się jeszcze przez — może pod wpływem pieśni o Słudze Bożym (Iz 52, 13) — Janowe połączenie podwyższenia Jezusa na krzyżu (w. 32,34) z Jego uwielbieniem (w. 23. 27). Podobnie przedstawili Go inni Ewangeliści, a bieg wypadków tej sceny u wszystkich jest podobny, z tym jednak, że Mk 14, 34-36 i Mt 26, 37-39 odtwarzali kościelną parenezę na ten temat, Łk 28,42 ją wystylizował i nasączył własnymi uczuciami, Hbr 5. 7-8 przedstawiał jak retor, a Jan — jak teolog³⁶. W jego relacji wyeksponowane zostały: niebieskie posłannictwo i ludzki aspekt Jezusa; przy nim zaś, gdy nadeszła wyznaczona godzina, słabość i lęk przed męką; równocześnie jednak górę nad nimi wzięły uległość i posłuszeństwo wobec woli Boga Ojca. W Janowej relacji uwidoczniony też został wewnątrz, w duszy Jezusa dokonany akt poświęcenia się na ofiarę, paralelny do wyroku, którym Sanhedryn skazał Go na śmierć³⁷.

⁸⁵ E. K. Lee, St Mark and the Fourth Gospel, NTS 3 (1956—57) 50—57.

⁵¹ C. H. Dod d, dz. cyt., s. 69—71.

⁸⁷ C. H. Dodd, L’lnterpretation du ąuatrieme Erangile, Paris 1975, 471 n (Ldw 82); R. S. Barbour, Getsemane in the Tradition oj the Passion, NTS 16 (1969—70) 241 n.