Strona: 8 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
ROZDZIAA II. PROJEKTOWANIE SIECI KTOWO-LINIOWEJ II KLASY
ż 3
Ocena i adaptacja istniejących materiałów obserwacyjnych
Przed przystąpieniem do opracowania projektu technicznego należy zebrać materiały dotyczące istniejących na
danym terenie osnów poziomych i wysokościowych. W szczególności należy wykorzystać:
a) katalogi punktów triangulacyjnych i poligonowych,
b) katalogi punktów niwelacyjnych,
c) mapy przeglądowe punktów osnowy poziomej w skali 1:10 000 lub 1:25 000,
d) zestawienia wyników pomiarów,
e) opisy topograficzne.
1) Do nowo projektowanej sieci kątowo-liniowej należy włączyć materiały obserwacyjne charakteryzujące się
średnim błędem pomiaru:
- kierunku mK d" 17cc (5.5"), dla długości do 4 km
- kąta mą d" 24cc (8,0"), dla długości do 4 km
- długości d" 2 " 10-5 (1:50 000).
Uwaga: dziesięciotysięczne części grada - zapisane być powinny zgodnie z legalnymi jednostkami miar w sposób
0,0001g lub 0,01cg, a setne części grada powinny być zapisane w sposób 0,01g lub1cg. Aby zachować zgodny
sposób ujęty w instrukcji G-1, w niniejszych wytycznych zastosowano zapis dotychczasowy 1cc i 1c.
2) Dokładność pomiaru kierunków lub kątów należy określać za pomocą wzoru Ferrero (ż 13 ust. 15). Gdy liczba
trójkątów lub innych niezależnych figur zamkniętych jest mniejsza od 20, dokładność pomiaru należy określić ze
znanego w przybliżeniu błędu średniego używanego narzędzia pomiarowego, liczby serii oraz ze znajomości
stosowanej metody pomiaru. Jeżeli jest to możliwe należy również uwzględnić wpływ błędu centrowania teodolitu i
sygnałów na dokładność wyznaczenia kąta.
3) Dokładność pomiaru długości boków należy określić na podstawie danych zawartych w operacie pomiarowym, tj.
typu instrumentu (przymiaru) oraz stosowanej metody pomiaru.
ż 4
Założenia do projektu technicznego
1. W założeniu do projektu technicznego należy ustalić:
1) czy na sąsiednich sekcjach założono już sieci kątowo-liniowe II klasy,
2) zasięg nowo projektowanej sieci,
3) punkty nawiązania osnowy poziomej i wysokościowej,
4) punkty istniejące,
5) pomierzone kierunki, kąty i długości, które należy włączyć do nowo projektowanej sieci i przewidzieć do
Strona: 9 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
wyrównania łącznie z obserwacjami z nowego pomiaru,
6) stopień zagęszczenia punktów w zależności od charakteru terenu (tereny intensywnie zainwestowane lub
tereny rolne),
7) podział na arkusze mapy zasadniczej w skalach 1:500 i 1:1 000 dla terenów intensywnie zainwestowanych
oraz 1:2 000 i 1:5 000 dla terenów rolnych.
2. Zasięg sieci kątowo-liniowej II klasy należy ustalić na podstawie obszaru zainteresowania oraz liczby i położenia
punktów nawiązania znajdujących się na tym obszarze i wokół niego, przy czym:
1) zasięg nowo projektowanej sieci kątowo-liniowej określają skrajne punkty nawiązania położone poza
obszarem zainteresowania lub na jego skraju,
2) jako punkty nawiązania należy przyjmować wszystkie punkty I klasy
- leżące wewnątrz obiektu,
- leżące poza obiektem, połączone celowymi z nowymi lub adaptowanymi punktami znajdującymi się
wewnątrz projektowanej sieci,
3) punkty nawiązania powinny być rozmieszczone równomiernie w całej projektowanej sieci oraz tak, aby
wszystkie punkty wyznaczane lub ich większość znajdowały się wewnątrz wieloboku utworzonego przez
skrajne punkty nawiązania.
4) jako skrajne punkty sieci kątowo-liniowej II klasy należy wykorzystać punkty adaptowane, połączone
celowymi z punktami nawiązania leżącymi poza zasięgiem projektowanej sieci oraz punkty nowe, które
tworzą z punktami adaptowanymi prawidłową konstrukcję geometryczną (rys. 8).
5) nie wykorzystane obserwacje między punktami adaptowanymi i punktami leżącymi poza zasięgiem
projektowanej sieci należy wykorzystać przy realizacji sąsiedniej sieci II klasy.
3. Wysokości punktów sieci II klasy należy wyznaczać metodą niwelacji geometrycznej lub trygonometrycznej w
nawiązaniu do punktów osnowy wysokościowej I -IV klasy.
Punkty I i II klasy sieci poziomej, mające wysokości wyznaczone metodą niwelacji geometrycznej, powinny być
rozmieszczone równomiernie w sieci II klasy.
Liczba boków (różnic wysokości) między punktem, którego wysokość wyznacza się metodą niwelacji
trygonometrycznej, a punktem którego wysokość wyznaczono metodą niwelacji geometrycznej nie może
przekraczać 4, a jednocześnie musi być spełniony warunek, aby pierwiastek z sumy kwadratów długości boków
położonych wzdłuż ciągu między tymi punktami nie był większy od 5,5 km,
gdzie:
n liczba boków,
Di długość i-tego boku sieci.
Na przykład: przy w przybliżeniu jednakowych długościach boków D1H" D2H" ...........H" D dopuszczalna liczba boków
wynosi:
Strona: 10 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
Długość boków Dopuszczalna liczba boków (n)
D d" 0,5 km 4
D d" 1,0 km 4
D d" 1,5 km 4
D d" 2,0 km 4
D d" 2,5 km 4
D d" 3,0 km 3
D d" 3,5 km 2
D d" 4,0 km 2
D d" 4,5 km 1
D d" 5,0 km 1
4. Dokumentację sporządza się w ramach arkuszy map w skali 1:10 000.
Dokumentacja założeń technicznych obejmuje:
a) krótki opis założeń (zał. 1).
b) materiały dotyczące istniejących punktów i obserwacji na terenie projektowanej sieci:
- zestawienie i szkice informujące o obserwacjach przewidzianych do włączenia do sieci projektowanej,
tj. kierunki, kąty i długości wraz z określeniem dokładności pomiaru,
- opisy topograficzne (kopie) stabilizowanych znakami trwałymi punktów: nawiązania, adaptowanych i
przewidzianych do nawiązań geodezyjnych.
Strona: 11 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
Rysunek 8.
c) mapę założeń projektu technicznego sieci II klasy sporządzonego na podkładzie mapy topograficznej w
skali 1:10 000 lub1:25 000 opracowywanego obszaru z podziałem na arkusze mapy zasadniczej w skali
opracowania oraz z punktami nawiązania, punktami kierunkowymi, a także ze wszystkimi trwale
stabilizowanymi punktami osnowy poziomej, wysokościowej, grawimetrycznej i magnetycznej (zał. 2),
d) matrycę szkicu założeń projektu technicznego sieci zawierającą rozmieszczenie punktów nawiązania oraz
punktów, kątów, kierunków i długości zakwalifikowanych do włączenia do nowej sieci (zał. 3).
ż 5
Wywiad terenowy
1. Zadaniem wywiadu terenowego jest określenie położenia każdego punktu sieci w terenie, zbadanie wszystkich
wizur możliwych do osiągnięcia, w celu ustalenia kierunków i długości koniecznych do pomiaru, zapewniających
prawidłową konstrukcję geometryczną sieci przy możliwie najmniejszych nakładach kosztów i pracy. W przypadku
gdy celowe możliwe są do osiągnięcia przy zabudowie powyżej 6 metrów, powinny być badane obustronnie.
2.
Strona: 12 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
2. Podstawą wykonania prac wywiadu terenowego jest dokumentacja założeń technicznych.
3. Zespół wykonujący wywiad terenowy powinien być wyposażony w:
- słup wywiadowczy z pełnym wyposażeniem,
- dwie lornetki polowe o powiększeniu 6x - 8x,
- szkicownik polowy,
- taśmę mierniczą 20 m z kompletem szpilek,
- ruletkę stalową widełkową,
- przenośnik kątowy (kątomierz),
- wiechy wywiadowcze,
- 2-3 tyczki miernicze,
- 2 siekiery, 2 szpadle, 1 młotek 0,75 kg.
4. Prace terenowe należy rozpocząć od dokładnego przestudiowania terenu pod kątem zadań uwidocznionych na
szkicu założeń technicznych i na mapie roboczej. Prace wywiadu korzystnie jest rozpocząć od wykonania
przeglądu znaków geodezyjnych na punktach już zastabilizowanych w terenie, (patrz ust. 6) tj:
- na punktach I klasy, projektowanych jako punkty nawiązania,
- na punktach adaptowanych,
- na skrajnych punktach sieci II klasy sąsiadującej z zakładaną siecią, tj. na punktach, na których będą
łączone sąsiadujące ze sobą sieci (ż 5 ust. 8 pkt. 1).
- na punktach niższych klas, które powinny być włączone do sieci II klasy.
5. Lokalizacja punktów projektowanej sieci kątowo-liniowej powinna zapewniać:
- możliwość zastosowania konstrukcji geometrycznej gwarantującej prawidłowe wyznaczenie położenia
punktów,
- zabezpieczenie punktów przed zniszczeniem,
- wykonanie nawiązań sieci do punktów I klasy,
- związanie (połączenie) projektowanej sieci z sieciami II klasy istniejącymi na terenach sąsiadujących z
zakładaną siecią,
- nawiązania geodezyjne istniejących sieci III klasy i osnów pomiarowych,
- nawiązanie wysokościowe do reperów I -IV klasy,
- przydatność punktów sieci projektowanej do rozwiązania aerotriangulacji analitycznej (polowa osnowa
fotogrametryczna),
- nawiązania geodezyjne punktów bliskich.
6. Prace wywiadu terenowego powinny być poprzedzane wykonaniem przeglądu, tj. odszukaniem i zidentyfikowaniem
punktów, sprawdzeniem miar do sytuacji terenowej, a następnie zasygnalizowaniem istniejących punktów
nawiązania oraz punktów przewidzianych do włączenia do projektowanej sieci. Czynności te należy
udokumentować na opisie topograficznym.
7. W przypadku, gdy punktu adaptowanego nie udało się odnalezć ani też nie stwierdzono zniszczenia punktu,
należy:
Strona: 13 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
a) na opisie topograficznym zaznaczyć "punkt nie odnaleziony" oraz podać zastosowany sposób
poszukiwania,
b) w domniemanym miejscu położenia punktu, lub w innym dogodnym możliwie najbliższym miejscu, ustalić
nowy punkt,
c) przewidzieć dalsze poszukiwanie punktu adaptowanego po zakończeniu prac obserwacyjnych i uzyskaniu
przybliżonych współrzędnych; po odnalezieniu punktu przewidzieć wykonanie nawiązań geodezyjnych i
ewentualnie innych pomiarów uzupełniających.
8. Podczas ustalania lokalizacji punktów należy:
1) przy łączeniu nowo zakładanej sieci II klasy z uprzednio założoną siecią II klasy dążyć, aby każdy skrajny
punkt sieci nowo zakładanej miał co najmniej jedną wizurę na punkt skrajny sieci sąsiedniej uprzednio
założonej, umożliwiającą obustronny pomiar kierunku i pomiar długości boku. Po połączeniu sąsiadujących
sieci powinna powstać jednolita powierzchniowa osnowa II klasy. Odstąpienie od tego warunku na więcej niż
trzech kolejnych punktach skrajnych może mieć miejsce tylko w przypadku przeszkód terenowych
wymagających wysokiej zabudowy.
2) przestrzegać zasady, aby na skrajnych sekcjach mapy zasadniczej nowo projektowane punkty osnowy II
klasy lokalizowane były wzdłuż dłuższych ramek sekcyjnych arkuszy mapy. W przypadku opracowania mapy
zasadniczej w skali:
- 1:1 000 lub większej nowo projektowane punkty II klasy powinny być lokalizowane w odległości
mniejszej niż 75 m od ramki tej mapy, a odstępy między nimi nie powinny przekraczać 1500 m.
- 1:2 000 (lub 1:5 000) nowo projektowane punkty II klasy powinny być lokalizowane w odległości
mniejszej od 150 m od ramki tej mapy, a odstępy między nimi nie powinny przekraczać 2500 m.
3) jeżeli poszczególne punkty osnowy II klasy, ze względów konstrukcyjnych lub innych, nie mogą być
zlokalizowane w miejscach dogodnych do rozwinięcia aerotriangulacji, to osnowę II klasy można uzupełnić
punktami poprzez zastabilizowanie i pomiar punktów ekscentrycznych.
W tym przypadku, na terenowym opisie topograficznym należy pokazać siatkę nawiązania, a w wyniku prac
wywiadu powinny być ustalone na punkcie sieci lub na punkcie ekscentrycznym kierunki nawiązujące na dwa
możliwie najbardziej odległe punkty,
4) dążyć do uzyskania wzajemnych wizur ze stanowisk naziemnych (podwyższone, przenośne stanowiska
powinny być stosowane tylko w przypadkach koniecznych),
5) w możliwie maksymalnym stopniu włączyć do sieci istniejące punkty triangulacyjne niższych klas. Punkty
te należy włączyć bezpośrednio lub pośrednio przez założenie mimośrodowego stanowiska obserwacyjnego,
o ile z punktów tych widać co najmniej jeden punkt nowo projektowanej sieci (kierunki nawiązujące).
6) ustalić:
- nawiązania punktów bliskich, w tym punktów osnowy wysokościowej oraz stabilizowanych punktów
osnowy grawimetrycznej i magnetycznej (ż 23),
- lokalizację punktów siatek przeniesienia współrzędnych oraz punktów kierunkowych.
9. Przy wybieraniu miejsc do założenia punktów należy uwzględniać następujące warunki:
1) w miarę możliwości wykorzystać istniejące budowle stałe po sprawdzeniu, że istnieje możliwość założenia
na nich stanowisk obserwacyjnych,
2) wykorzystać wszystkie punkty osnowy istniejącej (w tym stabilizowane znakami naziemnymi punkty
osnowy wysokościowej, grawimetrycznej i magnetycznej).
3) warunki gruntowe oraz wodne powinny umożliwiać stabilność i trwałość znaku geodezyjnego,
Strona: 14 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
4) na gruntach rolnych lokalizować punkty tak, aby nie przeszkadzały w mechanicznych uprawach,
5) w wypadku lokalizacji punktów w pobliżu dróg publicznych, obszarów kolejowych i urządzeń wodnych
najmniejsza odległość powinna wynosić:
500 m -od urządzeń służących do piętrzenia wody na wysokości 10 m i więcej,
100 m -od urządzeń służących do piętrzenia wody na wysokości mniejszej od 10 m,
50 m -od osi drogi głównej: autostrady, drogi szybkiego ruchu lub innej drogi głównej,
25 m -od osi drogi drugorzędnej: drogi ulepszonej, drogi gruntowej utrzymanej,
20 m -od osi drogi gruntowej: drogi wiejskiej, leśnej i polnej,
15 m -od granicy obszaru kolejowego.
Powyższe warunki nie dotyczą istniejących znaków punktów podlegających adaptacji.
6) w wypadku konieczności lokalizacji punktów na obszarach objętych eksploatacją górniczą punkt należy w
miarę możliwości ustalić nad filarem ochronnym.
10. Nowo projektowane punkty należy lokalizować z dala od przeszkód zasłaniających widoczność z góry podczas
wykonywania fotogrametrycznych zdjęć lotniczych. Odległość punktu od przeszkody powinna być większa od
wysokości przeszkody.
11. Przy projektowaniu punktów na budowlach stałych, w tym na dachach:
- powinny być ustalone siatki przeniesień współrzędnych,
- powinna istnieć możliwość wykonania sygnalizacji fotogrametrycznej.
12. W przypadku, gdy przeszkody terenowe oraz względy ekonomiczne (budowa wież) uniemożliwiają uzyskanie
wszystkich koniecznych celowych z jednego punktu sieci, należy ustalić wywiadem dwa punkty położone blisko
siebie, z czego jeden z tych punktów będzie punktem ekscentrycznym. W tym przypadku powinny być spełnione
następujące warunki:
- element liniowy mimośrodu powinien wynosić 15 - 60 metrów i powinien być dogodny do pomiaru: w
przypadkach technicznie uzasadnionych długość mimośrodu liniowego może dochodzić do 200 m.
- powinny istnieć co najmniej dwa punkty sieci możliwie najbardziej odległe i widoczne z punktu
ekscentrycznego.
13. Na każdym punkcie I klasy, na którym przewidziane jest wykonanie obserwacji nawiązujących, powinny być
ustalone co najmniej trzy kierunki, tzn. co najmniej: 2 kierunki nawiązujące i jeden kierunek wyznaczający lub jeden
kierunek nawiązujący i dwa kierunki wyznaczające; przy trzech kierunkach wyznaczających nie jest konieczne
ustalenie kierunku nawiązującego, jeżeli wymagałoby to podwyższenia lub budowy budowli triangulacyjnej.
Dopuszcza się wykonanie obserwacji nawiązujących do 2 punktów kierunkowych triangulacji państwowej.
14. Na każdym punkcie wyznaczanym w sieci kątowo-liniowej powinny być ustalone do pomiaru kierunki i długości,
których liczba i wzajemne usytuowanie powinny spełniać wymagania zawarte w ż 2 niniejszych wytycznych.
Dopuszcza się wyznaczanie punktów sieci II klasy na podstawie samych obserwacji kątowych lub na podstawie
samych obserwacji liniowych, opartych o punkty wyznaczone z obserwacji liniowych i kątowych. Dotyczy to punktów
wyznaczanych pojedynczo lub w grupach 2 - 3 punktowych.
15. Wyniki prac wywiadu terenowego dokumentuje się:
- na mapie założeń projektu technicznego (zał. 4),
Strona: 15 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
- na roboczym opisie topograficznym punktu (zał. 5),
- na szkicu założeń projektu technicznego (zał. 3).
16. Dokumenty, które powstały w wyniku przeprowadzenia wywiadu terenowego powinny zawierać:
1) zestawienie wyników przeglądu znaków geodezyjnych punktów:
- nawiązania sieci,
- przewidzianych do adaptacji,
- przewidzianych do wykonania nawiązań geodezyjnych,
- ustalonych jako nowe punkty II klasy, identyczne z punktami dawnymi,
2) komplet roboczych opisów topograficznych,
3) roboczy szkic sieci obrazujący wszystkie ustalone podczas wywiadu wizury (zał. 6).
ż 6
Projekt techniczny
1. Dokumentacja projektu technicznego obejmuje:
1) opis projektu technicznego omawiający całość projektowanych prac z uzasadnieniem ewentualnych zmian
w stosunku do założeń (zał.7),
2) wyniki badania konstrukcji najsłabszych fragmentów sieci wykonanego według zasad podanych w ż 7,
3) szkic projektu technicznego obrazujący ostateczną konstrukcję sieci (zał. 8).
2. Szkic projektu technicznego powinien zawierać:
1) lokalizację wszystkich punktów sieci, w tym punktów przewidzianych do wykonania nawiązań poziomych i
wysokościowych,
2) włączone do sieci z materiałów dawnych kierunki lub kąty oraz długości,
3) przewidziane do pomiaru celowe z określeniem rodzaju budowli i stanowisk obserwacyjnych oraz
wysokości celu,
4) ustalone podczas wywiadu siatki przeniesienia współrzędnych oraz nawiązania punktów bliskich.
3. Należy sporządzić matrycę szkicu projektu.
ż 7
Zasady badania konstrukcji sieci
1. W zaprojektowanej sieci kątowo-liniowej II klasy, stosunek (f) liczby obserwacji do liczby niewiadomych powinien
być nie mniejszy od 1,6
Strona: 16 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
gdzie:
n - liczba wszystkich obserwacji w sieci,
p - liczba punktów wyznaczanych,
s - liczba niewiadomych orientacyjnych w pomiarach metodą kierunkową.
2. Wskaznik wyznaczalności (w) punktu sieci II klasy powinien wynosić:
w e" 3,0
Od podanego wyżej warunku w e" 3,0 mogą występować odstępstwa określone w ust. 3 i 4.
Wskaznik wyznaczalności oblicza się jako sumę wszystkich wskazników ed i ek obserwacji, uzyskanych z
pomiarów wykonanych na badanym punkcie i na punktach sąsiednich, odpowiadających pomiarom wiążącym te
punkty z punktem badanym
gdzie :
edi, j - wskaznik pomierzonej długości pomiędzy badanym punktem (i) i punktem sąsiednim
(j),
eki, j - wskaznik pomierzonego kierunku w serii o liczbie r na punkcie badanym (i) lub
sąsiednim (j).
Wartości wskazników uzyskuje się w następujący sposób:
1)
2)
Strona: 17 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
3) jeżeli z punktu wyznaczanego pomierzono kierunki na punkty wyznaczane i na punkty nawiązania, to
wartość wskaznika kierunku liczy się tak jakby wszystkie kierunki były pomierzone na punkty wyznaczane, a
tylko dla kierunków na punkty nawiązania należy uzyskaną wartość wskaznika pomnożyć przez 2.
3. Punkty sieci II klasy wyznaczone w ciągach poligonowych (nie więcej niż dwupunktowych) lub wielokrotnym
wcięciem w przód uznaje się za prawidłowo zaprojektowane jeżeli:
- wskazniki wyznaczalności tych punktów są większe od 2,
- punkty nawiązania ciągu mają wskazniki nie mniejsze niż 4, a punkty nawiązania punktu wciętego - nie
mniejsze niż 3.
4. Dla każdego punktu sieci II klasy, nie leżącego na ciągu poligonowym, spełniającego warunek
2 d" w d" 3
należy obliczyć półosie elipsy błędów, zakładając, że punkty otaczające badany punkt są stałe. Jeżeli stosunek
większej półosi do mniejszej nie jest większy od 1,5 uznaje się, że punkt jest prawidłowo wyznaczony.
5. Do badania konstrukcji sieci należy wykorzystywać szkic roboczy po wywiadzie terenowym.
6. Jeżeli przy badaniu konstrukcji projektowanej sieci uzyska się wskaznik f znacznie większy od 1,6 i jednocześnie
większość wskazników w przekracza wartość 4,0, wówczas na podstawie analizy uzyskanych wartości wskazników
w oraz analizy wyników wywiadu terenowego można zmniejszyć w sieci II klasy liczbę przewidzianych do pomiaru
kierunków i długości. Ograniczenie to powinno być tak przeprowadzone, aby w miarę możliwości zmniejszyć liczbę
podwyższonych stanowisk w sieci.
W wypadku gdy f d" 1,6, wówczas na podstawie analizy wartości wskazników w oraz analizy wyników wywiadu
terenowego, należy zwiększyć w sieci II klasy liczbę nowo mierzonych kierunków i długości boków przez
zastosowanie większej liczby stanowisk podwyższonych.
Przykład badania konstrukcji sieci
Badanie konstrukcji sieci wykonuje się na podstawie danych zawartych na szkicach sieci na których są naniesione:
1) wszystkie punkty sieci (adaptowane i nowe),
2) punkty nawiązania,
3) włączone do sieci z materiałów dawnych kierunki i długości boków,
4) kierunki i długości boków ustalone do pomiaru na podstawie wywiadu terenowego.
Według zasad podanych w ż 7 oblicza się wartości wskazników edi,j oraz eki,j a następnie wnosi się je na szkic
sieci (rys. 9). Dalsze obliczenia zestawia się w tablicy (tablica 1). W tablicy podaje się liczbę obserwacji liniowych,
kątowych, liczbę punktów wyznaczanych oraz liczbę niewiadomych orientacyjnych (sumę liczby niewiadomych
orientacyjnych z materiałów dawnych oraz niewiadomych orientacyjnych, jakie uzyska się przy nowych pomiarach
kierunków).
Na tej podstawie oblicza się wartość wskaznika f oraz sprawdza się, czy nie jest on mniejszy od 1,6.
Dla każdego z wyznaczonych punktów oblicza się na podstawie wartości wskazników i kierunków naniesionych na
Strona: 18 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
szkic, wartości Ł ed i, j oraz Ł ek i, j oraz wartości wskaznika wi. Wartości wskazników w wpisuje się do tablicy
zachowując następującą kolejność:
1) punkty, dla których powinien być spełniony warunek w > 3,
2) punkty zlokalizowane na krótkich jedno lub dwupunktowych ciągach poligonowych, tj. punkty, dla których
powinien być spełniony warunek w > 2,
3) kierunki pomiędzy punktami nawiązania, podawane tylko dla uzyskania kontroli sumowych w tablicy 1.
Kontrolę obliczenia wskazników w wykonuje się sprawdzając czy:
1) suma wartości w kolumnie 2 równa się liczbie długości boków adaptowanych i przewidzianych do pomiaru
w sieci.
2) suma wartości w kolumnie 3 równa się różnicy między liczbą wszystkich kierunków adaptowanych i
przewidzianych do pomiaru w sieci i liczbą niewiadomych orientacyjnych na punktach nowych i na punktach
adaptowanych.
3) suma wartości w kolumnie 4 równa się różnicy między liczbą wszystkich obserwacji nowych i
adaptowanych pomiarów długości boków i kierunków oraz liczbą niewiadomych orientacyjnych (dla pomiarów
adaptowanych oraz pomiarów przewidzianych do pomiaru).
Rysunek 9
Tablica 1
Strona: 19 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
liczba długości (adaptowanych i nowych) nd = 32
liczba kierunków (adaptowanych i nowych) nk = 94
--------------------
razem n = 126
liczba punktów wyznaczanych (adaptowanych i nowych)p = 23
liczba niewiadomych orientacyjnych (adaptowanych i nowych)s = 27
Nr pkt Wskaznik Wskaznik Nr pkt Wskaznik Wskaznik
wi wi
ed i, j ek i, j ed i, j ek i, j
1 2 3 4 1 2 3 4
152 2,0 3,6 5,6 169 1,5 2,9 4,4
153 2,0 2,8 4,8 170 2,0 2,7 4,7
154 1,0 2,1 3,1 171 1,5 2,0 3,5
155 1,5 2,8 4,3 172 1,0 2,1 3,1
156 0,5 3,8 4,3 173 1,5 3,7 5,2
157 2,5 3,6 6,1
Punkty na ciągach polig.
158 1,5 2,7 4,2
159 2,0 4,3 6,3 151 1,5 1,9 3,4
162 2,0 2,9 4,9 160 1,0 1,2 2,2
163 1,0 2,2 3,2 161 1,0 1,2 2,2
164 0,5 3,4 3,9
kierunki nawiązujące
165 1,5 2,1 3,6
21-15 0,8 0,8
166 1,5 2,1 3,6
22-31 0,8 0,8
167 0,5 3,8 4,3
32-31 0,8 0,8
168 1,0 4,7 5,7
razem 32 67 99
kontrola sumowa nd nk - s n s
32
67 99
Przykład opracowano dla sieci zawierającej tylko nowe punkty.
ż 8
Zasady numeracji punktów osnowy II klasy
Strona: 20 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
1. Numeracja punktów szczegółowej osnowy poziomej II klasy podporządkowana jest arkuszom map topograficznych
opracowanych w państwowym układzie współrzędnych "1965" w skali 1:50 000.
2. Numer punktu składa się z dwóch członów uszeregowanych następująco:
I człon II człon
Człon I jest liczbą czterocyfrową oznaczającą godło arkusza mapy w skali 1:50 000 (Instrukcja techniczna K-2).
Człon II jest liczbą trzycyfrową w przedziale od 100 do 899 i oznacza numer punktu przyjęty z uwzględnieniem
zasady, że w ramkach danego arkusza mapy w skali 1:50 000 utrzymuje się przedziały numeracji punktów dla
poszczególnych arkuszy map topograficznych w skali 1:10 000 zgodnie z podanym niżej schematem,
przedstawiającym podział arkusza mapy w skali 1:50 000, o wymiarach 20 km x 32 km, na 16 arkuszy map w skali
1:10 000.
W wyjątkowych wypadkach, gdy na poszczególnych arkuszach mapy w skali 1:10 000 jest więcej niż 50 punktów
należy wykorzystać, przewidzianą dla całego arkusza mapy w skali 1:50 000, rezerwę numeracji od 900 do 999,
przy czym numer punktu nie może się powtórzyć.
3. Numer punktu, jako główny identyfikator, powinien pozostać niezmienny poczynając od prac projektowych, poprzez
rejestrację danych, przetwarzanie, aż do wyprowadzenia wyników. Punkty przyramkowe i leżące na granicach stref
zachowują numery nadane im w fazie prac projektowych po wywiadzie terenowym, nawet w przypadku, gdy w
procesie przetwarzania danych stwierdzono ich położenia na innym arkuszu lub w innej strefie.
4. Na dokumentach (mapy robocze, szkice sieci, opisy topograficzne), na których wykazane są godła map:
- każdy punkt opisany jest liczbą stanowiącą II człon numeru,
- rodzaj osnowy i klasę punktu określają odpowiednie znaki umowne.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
ROZDZIAŁ XII Wyrównanie sieci II klasyROZDZIAŁ XVII Odtwarzanie i wznawianie punktów I i II klasyUWM Spraw tech dot projektu osnowy byłej II klasy06 Rozdział II KwaternionyRozdział II3 Rozdział IIRozdział IIMeredith Pierce historia napisana przeze mnie Rozdział IIMachaj Rozdział II 2 podręcznika „Wolna przedsiębiorczość”więcej podobnych podstron