Sztuka nauczania czynnosci nauczyciela �LE kształcenia rozdz 18

o zagadnieniu, starając się wytworzyć jak najwięcej pomysłów, a wartościowanie tych pomysłów jest odroczone.

C. Próba inscenizacji jest wykonaniem czynności stanowiącej osiągnięcie celu operacyjnego. Często wystarcza czynność uproszczona, a nawet objaśnienie, jak byłaby ona wykonana. Jeżeli inscenizacja jest niemożliwa, kontrowersyjna lub wyraźnie nietrafna, to zapis celu powinien być zmieniony.

D. Wykorzystanie taksonomii celów kształcenia jest klasyfikowaniem luźnych zapisów operacyjnych według dziedzin i kategorii. Kilka lub kilkanaście osób dokonuje klasyfikacji niezależnie, a dyskusja rozbieżności zmierza do dokładniejszego określenia natury każdego celu.

E. Próba komunikacji polega na ułożeniu luźnych zapisów celów operacyjnych w logiczne ciągi i odczytaniu ich, najlepiej dwukrotnie, komuś z zewnątrz. Czy mamy poczucie jasnego opisu odpowiednich osiągnięć? Czy nasz słuchacz zrozumiał ten opis?

F. Egzamin pomyślany jest wyobrażeniem grupy uczniów, których dzielimy w myśli na osiągających dany cci ogólny i nie osiągających tego celu. Czy na podstawie sformułowanych celów operacyjnych potrafimy ich tak podzielić? Czy mogą się zdarzyć niesprawiedliwe decyzje?

Oto przykład opcracjonalizacji celu kształcenia:

1. Zapisujemy cel w postaci ogólnej: „Kształtowanie indywidualnych uzdolnień pedagogicznych i trwałego zainteresowania nowatorstwem w pracy szkolnej”.

Przyjmujemy następującą interpretację: „uzdolnienia" i „zainteresowanie nowatorstwem” będą kształtowane łącznie. Pogłębia to znaczenie celu, gdyż eliminuje sytuacje, w których: a) rozwój zawodowy jest jednokierunkowy, pozbawiony związku z ogólnym postępem pedagogicznym, b) nowatorstwo jest pojmowane jako niezindywidualizowana moda, naśladowana i powtarzana. Tego rodzaju analiza formalna celu ogólnego może być potrzebna, gdyż konstrukcja wyrażenia jest złożona.

2. Przypominamy sobie co najmniej kilku dobrych, skutecznych nauczycieli. Odrzucamy z tej grupy nauczycieli o poglądach tradycyjnych, wyspecjalizowanych w jednej, niezmiennej od lat metodzie. Dołączamy nauczycieli znanych nam z poszukiwania i wdrażania nowych rozwiązań dydaktycznych i wychowawczych, ale wolnych od ulegania powierzchownej modzie w tym zakresie.

Wyodrębniamy tę grupę w myśli spośród ogółu nauczycieli. Kierujemy uwagę ku charakterystycznym cechom członków grupy.

3. Organizujemy swobodną dyskusję kilku studentów. Każdy wyobraża sobie własną wzorcową populację nauczycieli i — podążając za myślą innych uczestników — proponuje określenia charakterystycznych zachowań przedstawicieli tej populacji. Określenia te są „na gorąco” zapisywane na tablicy lub nagrywane na taśmę magnetofonową.