�egna�ek1

M

ayodrębml 07V hlś|gh picrwsa poświęcona rostob celowi wychowania, druga -■ocanu, i trzecia - wychowaniu sifocgo dardflenj moralnego .

Odrębno* d>tUViykr od pedagogiki podkreśla dopiero wiele lat póżn*/ inny Mmeda pethpif Otton Willimim wydanym »- 1923 roku dziele pt. DyMtyką jd» nauka O btoktm (Dkkktik oh BilJuN$slchrv). Podkreślał w nim, że pedą, fogtb i dydaktyka są dwiema wpclnle równorzędnymi naukami pedagogicznymi¹.

W datapn csaęu dydaktyka usuwana była u Iconę nauczania, gdyż odnosiła vą poedc wnystbm do aronom wykonywanych przez nauczyciela, a które spro-«lM lic przede wsmtbm do jednostronnego i schematycznego przekazywali wwdiy Takie rozumienie dydaktyki fonfajooowiło praktycznie aż do powstaniu ni poeloac XIX i XX wieku nowego kierunku (prądu) pedagogicznego - nazywane- . ppopeyywumem ptdagDgkapu (na terenie USA) lub nowym wychowaniem nu punc* europejskim. M oo zapoczątkowany¹ w Stanach Zjednoczonych Ameryki : ęnn joto Oewty'a (IR59-!952k Kierunek ten był rozwijany następnie w ró2> mch krajach Buretf, nędzy iaayw przez Williama H Kilpatrica, Oridfl De-cmłycfŁCstoaWistowi.AntonaSidangcra,Celestyna Fremeta*. a

WyrW os na gnane frłojofn pragmatyzmu i rozwijał się w całkowitej opo-jjeji »«*c dytfaktyb fatortowsfciej. rozwijanej twórczo również przez jego Btjsgrt*. Prrók iBgilHn przrdsawiciclc tzw. „nowego wychowania" podda-«ih ornej krytyce hcrhortmwką koncepcję „przekazywania wiedzy", w której gtt«^ml{(xipywn! naayeiel onz pamięć uczniów. W swojej teorii dydak-ęo^iWywailSaJ&wiwSjBpotmbę rozwijania różnorakich operacji intelektu^ . toh r^rmmŃr (v tym główne myślenia) onz umiejętności praktycznego dna-to*. Wę ayikmi w xnm nę wyeksponował John Dewcy w dziele pt .Jak jtofofWO). Wyraził w nim pogląd, że w procesie uczenia się najważniejszą jpan nic może być poznanie nowej wiedzy, lecz rozwój myśleniu Zdobywanie J medzy tar ooie być ffanrz cckm samym w sobie, a ma ono być podpo- ' gąftowscttłom tfylanym Tak wiec uczniowie w procesie uczenia nę szkol* j^optwinni »!obywv! wiedzę. która będzie przydatna w życiu, Na takich założę-nitft oęarl oo (dnkcjwanlc swojej szkoły eksperymentalnej w Chicago (1896--I903j, w której poywiyyaal wielką wagę do działalności praktycznej uczniów, j kgo ongpbrą nsługą dli rozwoju myśli dydaktycznej było przede wszystkim IktthMtoał mją angę me na osobie nauczyciela, ale na uczniach oraz tysjj pMMmr wkdry / ttóaUnicm Ponadto był zwolennikiem przygotowywania UBliówdoraflrątywinu ich cułncnuych problemów związanych z poznawaniem wtóry i drałiacta w op«w o metodę eksperymentalną. Dostrzegał on bowiem zwtąufc ptccu ucrcma iię z procesem pnmania naukowego. W procesie im* toputopatouÓwwyóteiiloT) pięć następujących etapów (faz):

II utopcie tnidookt.

I)

2)    wykrycie jej i określenie,

3)    nasuwanie się możliwego rozwiązania,

4)    wyprowadzenie przez rozumowanie wniosków z przypuszczalnego rozwiązania,

5)    dalsze obserwacje i eksperymenty prowadzące do przyjęcia lub odrzucenia

przypuszczenia, czyli do wniosku zawierającego przeświadczenie pozytywne

lub negatywne¹.

Tc etapy myślenia, występujące w procesie rozwiązywania problemów, zaczęto [traktować, jako stopnie formalne i według nich budować lekcje szkolne*' Legły one również m in. u podstaw późniejszego tzw. nauczania problemowego, zapoczątkowanego i rozwijanego w Polsce głównie przez W. Okonia.

Progresywizm zapisał się w rozwoju dydaktyki tym, że przedmiotem jej badań I uczyniono czynności uczniów. co stanowiło całkowitą zmianę kierunku w stosunku do dydaktyki herbanowskręj. dla której głównym przedmiotem zainteresowań były czynności nauczyciela. Tak więc dydaktyka tego okresu zajmowała się analizą procesu uczenia, a w związku z tym traktowano jąjako teorię uczenia się. Jej zaletą było to, że słusznie dostrzegała w procesie dydaktycznym rolę ucznia, ale zanucą ją przeceniała. Dylo to zatem znów jednostronne rozumienie dydaktyki jako nauki.

Dopiero w czasach współczesnych (po drugiej wojnie światowej) teoretycy dydaktyki doszli do przekonania, że najlepszym rozwiązaniem sporu - co do jej rozumienia przez przedstawicieli różnych kierunków i prądów pedagogicznych -byłoby połączenie jednostronnego jej pojmowania zarówno przez zwolenników herbartyzmu, jak i nowego wychowania. Nie można bowiem przeciwstawiać sobie czynności nauczycieli i uczniów ani podporządkowywać ich sobie, gdyż nauczanie i uczenie się są procesami ściśle powiązanymi ze sobą i przyświeca im jeden wspólny cel, jakim jest dobre wykształcenie jednostek ludzkich, Procesy te stanowią swoistą całość, której nic należy dzielić.

Na rozwój współczesnej dydaktyki polskiej wielki wpływ wywierał dorobek czołowych przedstawicieli pedagogiki i psychologu amerykańskiej, niemieckiej, francuskiej, szwedzkiej, szwajcarskiej itd. Jednak chyba największe piętno na rozwoju naszej rodzimej dydaktyki wycisnął dorobek nauki amerykańskiej i niemieckiej. Dobrze znane są w polskim środowisku pedagogicznym takie książki autorów amerykańskich (tłumaczone na język polski) jak:

-    E. Skinner (red.). Psychologia uycńouuMca(197l),

-    S. Bruner, Prom kształcenia (1964) oraz W poszukiwaniu teorii nauczania (1974),

-    R. Davis, R. Aleksander, S. Velon, Kmtnmwie system toaaktma (1983),

-    R.M, Cagnć, Li Brlgss, W.W. Wuger, Zartnó' projektowania ((wtotyotegu (1992).

' J. Omy, M myihmy, KiW, Warana 1957. i. J?, cytuje» W. Ośa*. *t/śmbmr H op ctM.45.

¹ W. Okoń, WptimuJiettlt OO dL,l4$.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
?egna?ek4 152 Przykłady w^nych rodzajów notatek można spotkać w wiciu książkach poświęconych proble
FONT ! "łł*^ ()*+,-. /012345G789: ;< = >?@ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUUUXYZ[ ] abcdef gh i j
gh Tfr llMiłTI
image 06b631 2 jpeg 68 ANTONINA KŁOSKOWSKA Więcej niż x/3 tych opowiadań poświęcona jest w drugim ok
image003 Poświęć trochę uwagi kwestii „smarowidła”, którego będziesz używał. Nie wybieraj zbyt tłust
Image100 Na rysunku 4.22 przedstawiono schemat ideowy bramki I-LUB-NIE realizującej funkcję: F= AB+C
rOEEZh hrt5m nh Wprowadź uczniów w drugą część zajęć poświęconą Kradziejowi. Dowiedzieliśmy
ŻE GOTA PAULI 325 najmniej u tych wszystkich, którzy cenić umieją wiedzę i całkowite poświęcenie si
I Hintikka poświęcił uwagę interpretacji wyrażeniom z tzw. kwantyfikatorami. Te nabierają znaczenia
Wstęp Swoją pracę dyplomową poświęciłam grom językowym - tematowi, który pomimo iż interesujący, nie

więcej podobnych podstron