19150 skanuj0012

I. Wydaje mi się, że nazwiska powinny być ujawnione. Formuła „nazwisko i imię znane redakcji” - kojarzy się jednak z czymś niesympatycznym: wypieraniem się, autocenzurą, dwuznacznością. Anonimowość, zatajenie, nauki - to przecież domena tego, z czym walczyliśmy i z czym nadal walczymy. W przesłanym mi przez Panią numerze „Środowiska” są straszliwe relacje ludzi, których dotknęło okrucieństwo władzy. 1 są to relacje podpisane. Chyba i nam nie wolno się inaczej zachować, chociaż sprawa jest drobna. Tym bardziej, że w dokumentach znajdują się nazwiska członków komisji dyscyplinarnych. Więc gdyby oni mieli być potraktowani osobowo, czyli jawnie - to „sprawiedliwość” kazałaby ujawnić i moje. Byłoby chyba coś nie tak wobec tych ludzi, gdybym się ukrył za inicjałami. A historia bez nazwisk jest bardzo uboga. (...)

3. Listy były adresowane do W.B., mojego kolegi z roku, współmieszkańca w akademiku. Mogłem pisać (poza Matką) tylko do jednej osoby. Wybrałem Wojtka, gdyż wydawało mi się, że może mieć stosunkowo najmniej kłopotów z tytułu takiej znajomości. Chociaż Wojtek był formalnym adresatem, listy były intencjonalnie adresowane do szerszego grona przyjaciół, kolegów, znajomych. To był jedyny, a tak dla mnie ważny kanał łączności ze środowiskiem uniwersyteckim.

Analogicznie rzecz się ma z nadawcą listów przychodzących do mnie. Fonnalnie był nim Wojtek (regulamin wymagał jednego nadawcy), ale faktycznie były to listy pisane przez wielu. Wojtek zajmował się stroną redakcyjną i „cenzurą”. Sprawdzał je pod kątem poprawności szyfrowania. Jego troska redaktorska, praktyka początkującego szyfranta, a także ręka cenzorska są dobrze widoczne w listach, które otrzymałem. W liście z 6 kwietnia ’68 pisze: „Wybacz, że nie dołączyłem wszystkich kartek z pozdrowieniami i radami od znajomych, ale boję się, że mógłbyś znowu nie dostać przez to tego listu” itp.

Dbaliśmy, aby nie były wymieniane żadne nazwiska. Proszę pamiętać, że ta korespondencja przechodziła nie tylko przez ręce cenzora więziennego, ale i oficera SB, który zajmował się nadal moją sprawą i liczył, że wyciągnie coś z listów. Trzeba było pisać, uwzględniając podwójne reguły gry: 1. zwykłe cenzorstwo więzienne - tu konsekwencje były małe, najwyżej wstrzymana korespondencja; 2. pisanie pod czytelnika z SB, który nie stawiał swoich stempli, ale był groźniejszy. To bardzo wpłynęło na styl moich listów - widzę to dobrze dzisiaj.

„Cenzura” Wojtka dotyczyła i Pani. Szyfruje Pani osobę jako „blondynkę w okularach”, „p. Zofię” itp. Skrupulatny A.M. przesyła pozdrowienia od p. (tu wymienia Pani nazwisko). Wojtek zamazuje i dopisuje: „Zosi”. Może się to wydać dzisiaj zabawne, ale tak było.

Również odbiorca listów przychodzących do mnie był szerszy

- czytali je wszyscy koledzy w celi. Przesyłam Pani niektóre z listów pisanych do mnie jako przykład ówczesnej solidarności (!). Może i one będą dodatkowym kontekstem, też prywatnym, ale i środowiskowym. Myślę, że dobrze pokazują i solidarność naszego środowiska, i troskę, chęć pomocy. To byli moi koledzy i koleżanki, wielu z nich było Pani studentami. Jest to przykład GODNOŚCI środowiska. (...)

4. Krótkie „kalendarium” mojego Marca ’68:

a) 12 marca ’68 manifestacja pod pomnikiem A. Mickiewicza. Jedyne przemówienie, jakie wtedy wygłoszono, to wystąpienie przewodniczącego Kolegium Rektorów poznańskich uczelni, rektora Jasi-ckiego. Powiedział m.in.: 1. że za udział w manifestacji nie będą wyciągane konsekwencje; 2. należy w domu napisać rezolucję wyjaśniającą, o co chodzi studentom i przedłożyć ją Kolegium Rektorów. Tego samego dnia wieczorem próbuję, razem z M.K. i S.O., napisać taki tekst. Zdążyliśmy jedynie powołać się na ustawę konstytucyjną

- w tym jej fragmencie, który mówi o wolności słowa, wypowiedzi. To, co zdołaliśmy napisać, było jakimś fragmentem, brulionem brulionu. Resztę mieliśmy skończyć opracowywać następnego dnia. Adresatem jej miało być Kolegium Rektorów, a nie studenci;

b) Następnego dnia, czyli 13 marca ’68 biła milicja studentów na ulicach Poznania.

Z M.K. i S.O. już się nie spotkałem. Mieliśmy się spotkać dopiero w areszcie śledczym i więzieniu;

c) 14 marca 1968 r. jest czwartek, czyli dzień, w którym są zajęcia z wojska. Wojsko było tak groźnym przedmiotem uniwersyteckim, że mimo wydarzeń poszliśmy na te zajęcia. Z gazety dowiaduję się o aresztowaniu M.K. i S.O. W trakcie zajęć wojskowych funkcjonariusze SB aresztują mnie. Wydaje mi się, że było to coś nie tak, gdyż milicja i SB - chyba - nie bardzo mieli prawo

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
skanuj0003 60 ppp -tflpłrr ■ ■ ■ ■.■ ■i pipij Wydaje mi się, że matematycy odznaczają się wspaniałą
skanuj0049 Procesy strzelców przy Murze Berlińskim 4.    Wydaje mi się, że zarzut ten
skanuj0024 dni. To zastrzeżenie wydaje mi się konieczne, żeby uniknąć możliwych w tym wypadku
Zdjęcie0929 Teorlastrukturalna-^ .Oszałamia mnie chemia organiczna. Wydaje mi się, że jest to tropik
skanuj0097 BRUCE: Chyba wybuchowy charakter. Nic wydaje mi się. żebym był wybuchowy. KATIE: Nie złoś
11961 img050 (44) fraz. Wydaje mi się, że podobna może być percepcja przez dziecko sytuacji przyjemn
14401 img144 (9) Państwo —    Wydaje mi się, że trzeba mieć takich ludzi na oku we&nb
Trwa klasówka. Nauczyciel chodzi po sali i sprawdza, czy nikt nie ściąga. Nagle mówi: - Wydaje mi si
HUMOR 03(1) iSTOTMIE NAJLEPSZY ŻART -    Kiedy rano słyszę budzik, wydaje mi się, że
IMGq35 (2) odp: nie mogę wykluczyć, że kiedyś go widziałem. Wydaje mi się, że gdzieś go widziałem, a
8Gość Konspektu Wydaje mi się, że bardzo dużo zależy od składu Rady. W ostatnich latach było w

więcej podobnych podstron