DSCF0093

KASPER MIASKOWSKJ

185 „Obrono, wodzu i stróżu mój cały,

przed którym obce narody tu drżały, onże to rozum, co mnie i dziś wspiera, trunna zawiera?

Gdzie one słodkie wargi Nestorowe,

190 z których płynęły rady zawżdy zdrowe,

które mię nieraz, dodawszy mi dłoni, wyrwały z toni?

Już zimne serce, ono co pałało miłością moją i na szańc dawało 195 zdrowie swe za mię, a Bóg zawżdy zdarzył,

że nie poskarżył.

Buława łeży, a kto ją podniesie?

Kopiją łom<i>ą, a kto z nią oprze się tak bystrze albo czasem i tak snadnie,

200 gdy trwoga padnie?

Skrusz ją, pacholę, bo nie ma równego, daj Boże, żeby wstał za wieku mego.

A jeśli kto więc z jego pewnie szkoły,

podnieś miecz goły.

205 Posypię wonnym kwiatkiem ten grób głuchy,

balsamem skropię aż do kości such<ej>, że chłodną członki po pracy poczciw<ej> przez wiek szedziwy.

A ty, krwi jego, wstąp w ojcowskie tropy,

210 począwszy, jako on, od Kailijopy.

Wiele (wierz mi) ci i na wojnie płużą, co Muzom służą.

Ale pamiętaj na twoich spraw progu powinną oddać cześć i pokłon Bogu, tego się ty bój i staw celem sobie

w obojej dobie.

A potym w jego koń uchwycisz stadzie, na który pierwszy kryg masztalerz kładzie. Niedługo, a ty zatoczysz nim śmiele 220 w duższym już ciele.

Jedno bierz ojca za zwierciadło sobie, w którym swe pilnie zabaw oczy obie, on ci sam dawnych bohaterów stawi poczet na jawi.

225 Kto wie, że jako Pyr<r>us, hetman nowy

po ojcu dzielnym powstał piorunowy, że niemniej wspomnią i twe dzielne boje kroniki moje.

Gotuj się jedno Ojczyźnie do sprawy,

230 będąc potomkiem, bądź i dziedzic prawy

domowej sławy, ćwicząc wiek swój młody, a za Pogody.

Doczekam, że przy zacnym WŁADYSŁAWIE (z którym niech ci da Bóg uróść łaskawie) 235 pogromisz kiedy harde łby w zawoju

w szczęśliwszym boju,

niż gdy pradziada pod rzewliwą Warną, kiedy samego, samego ogarną jańczarów półki, ach, kochanka mego,

240 spracowanego”.

Chce więcej, ale trzęsie nią żal srogi, a oko pławią gorące odnogi.

Wstanie kilka głów i podjąwszy dłonią, na pokój schronią.

²⁴⁵ Ustąpi, po niej gęsty żołnierz płynie,

a skoro się w tym smętku też ochynie, obrócił na dół hartowne wnet groty, próżen ochoty.