I
I
| i-
I j!
i!
i!'
" i , [ t i
czeństwo. Takie „negatywne” postrzeganie zasadniczo odnoszono do wojskowej sfery polityki państw, sprowadzając ich możliwości ochrony państwa przed napaścią zbrojną1.
Wraz z cywilizacyjnym przewartościowaniem relacji społeczno-gospodarczych schyłku XX wieku umacnia się tendenqa poszerzenia treści bezpieczeństwa o nowe dziedziny: ekonomiczną naukowo-techniczną ekologiczną kulturalną społeczną i inne. Traci na znaczeniu autokratyczna wojskowa sfera polityki państw. Pojawia się „pozytywne” postrzeganie bezpieczeństwa, nie tylko poprzez pryzmat zagrożeń, ale przede wszystkim przez pryzmat współpracy międzynarodowej. Reasumując w „negatywnym” postrzeganiu bezpieczeństwa dominującymi potrzebami są: istnienie i przetrwanie, a w ujęciu „pozytywnym” na plan pierwszy wysuwa się rozwój.
Osiąganie stanu bezpieczeństwa to nie jednorazowy akt, lecz ciągły proces. Stan ten musi być stale umacniany i chroniony (nie tylko broniony), co wynika ze złożoności i zmienności uwarunkowań wewnętrznych i zewnętrznych państwa. Osiągnięcie stanu bezpieczeństwa jest jednym z zasadniczych celów polityki wewnętrznej i zagranicznej każdego państwa.
Różne są sposoby urzeczywistniania bezpieczeństwa zewnętrznego. Wybór sposobu jego realizacji stanowi kompromis pomiędzy idealną wizją bezpieczeństwa własnego, a rzeczywistymi możliwościami jego realizacji. W latach dziewięćdziesiątych wśród państw europejskich ugruntowała się wizja bezpieczeństwa kooperacyjnego, opartego na wzajemnym zaufaniu, współpracy w różnych dziedzinach i dyplomacji prewencyjnej.
Jednolite rozumienie bezpieczeństwa państwa było łatwe w czasach, kiedy utożsamiano je z militarną napaścią na jego terytorium. Współcześnie ze względu na znaczne obniżenie progu zagrożenia wybuchu wojny globalnej, na plan pierwszy wysuwają się różne inne zagrożenia globalne, regionalne i lokalne, niekoniecznie wiążące się z fizyczną napaścią na dane państwo, toteż bezpieczeństwo może być różnie definiowane. Nie oznacza to, że zmieniły się cele polityki bezpieczeństwa naszego państwa. Są one niezmiennie związane z ochroną suwerenności i niezawisłości Rzeczypospolitej, utrzymaniem nienaruszalności granic, i integralności terytorialnej kraju. Polityka państwa służy zapewnieniu bezpieczeństwa obywateli Polski, przestrzeganiu praw człowieka i podstawowych wolności oraz demokratycznego porządku w kraju, stworzeniu niezakłóconych warunków do cywilizacyjnego i gospodarczego rozwoju Polski oraz wzrostu dobrobytu jej obywateli, ochronie dziedzictwa narodowego i tożsamości narodowej, realizacji zobowiązań sojuszniczych, a także obronie i promowaniu interesów państwa polskiego2.
Pojęcie bezpieczeństwa coraz częściej pojawia się nie tylko w literaturze nauk politycznych, lecz także wielu innych dziedzinach wiedzy, np. w naukach o Ziemi. Zmierza się również do integracji tej problematyki i dyscyplin naukowych z nią związanych w dziedzinę „nauka o bezpieczeństwie”. Rozpatrując więc bezpieczeń-
stwo w różnych aspektach - nie trudno zauważyć, że ma ono ścisły związek z określoną sytuacją społeczno-ekonomiczną, polityczną, militarną i ekologiczną istniejącą i kształtowaną (prognozowaną) w określonym miejscu i czasie, czyli w określonych uwarunkowaniach środowiskowych. Ma ona wymiar przestrzenny i środowiskowy, a więc w pełni geograficzny.
Ze względu na wymiar możemy mówić o bezpieczeństwie międzynarodowym, zewnętrznym i wewnętrznym bezpieczeństwie państwa (można je rozpatrywać łącznie ale .należy je postrzegać rozdzielnie), a także o bezpieczeństwie regionalnym i lokalnym, czy wręcz pojedynczego człowieka w sferze przestrzegania jego praw.
1.2.1. Istota bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego (państwa)
Bezpieczeństwo międzynarodowe w zakresie przedmiotowym obejmuje / stan, a także zespół uwarunkowań, w których państwa mają poczucie pewności braku groźby ataku militarnego, politycznych presji, nacisku gospodarczego, zagrożenia ekologicznego czy utraty istotnych wartości i tożsamości kulturowych oraz \ tożsamości narodowych, co stanowiłoby przeszkodę dla rozwoju państw, współpracy międzynarodowej i utrzymania pokojuJTojęćie to jest związane z pojęciem zewnętrznego bezpieczeństwa państwa, stanowi kategorię zmienną w czasie i jest ściśle związane ze stanem stosunków międzynarodowych i sytuacją na świecie.
Na gruncie międzynarodowym rodzi się cały szereg zagrożeń, które mają różny charakter, zasięg oddziaływania i wpływ na bezpieczeństwo Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto mogą dotyczyć bezpośrednio naszego państwa, jak również mógą zagrażać naszym sojusznikom, a co za tym idzie i Polsce z racji obrony kolektywnej3, mogą również dotyczyć innego państwa (niebędącego w strukturach Sojuszu Północnoatlantyckiego) na obszarze euroatlantyckim lub poza nim (rys.1.2).
Według definicji ONZ z 1985 roku bezpieczeństwo międzynarodowe to suma i rezultat bezpieczeństwa każdego oddzielnie i wszystkich państw członkowskich razem wziętych. Koncepcja ta oparta jest na idei współdziałania państw współtworzących system. Jego istotą i główną przesłanką jest zasada zbiorowej samoobrony. Zakłada partnerstwo i przymus współdziałania w rozwiązywaniu sporów międzynarodowych.
Wspólne bezpieczeństwo tworzy strukturę umożliwiającą zmniejszanie napięć i redukcję czynników konfliktogennych oraz groźbę wojny. Karta Narodów Zjednoczonych dopuszcza możliwość tworzenia regionalnych systemów bezpieczeństwa,
13
Takie ujęcie było charakterystyczne dla okresu „zimnej wojny”.
Patrz: Strategia Bezpieczeństwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej, rozdz. I. Nowe wyzwania.
! Patrz: art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego.