skanuj0016 (72)
mimika, wokalizacja. Już K. Darwin sądził (1988), że płacz u noworodków rozwifl się jako środek dostarczania matce informacji o stanie dziecka. Wyróżniono kifli form płaczu w zależności od barwy, siły i ciągłości krzyku oraz opisano ich funkfl (Hurlock, 1960). Płacz podstawowy charakteryzuje się monotonnym, przerywa^H krzykiem, podobnym do staccato. Płacz z bólu cechuje krzyk z nagłym początkuj którego siła narasta; jest głośny, przeraźliwy, ostry. Płacz gniewny natomiast odzn cza się silnym podnieceniem, poczerwienieniem twarzy, przerywanymi łkani^| i długim czasem trwania. Płacz ma także wartość komunikacyjną. Około 4. mieśB dziecko płacze, gdy dorosły przestaje się z nim bawić, w 5. miesiącu wzmagff krzyk, gdy obcy dorosły zwróci na dziecko uwagę, zaś w 9. miesiącu dziecko pł9 gdy opiekunka zbliży się do innego dziecka.
Najwięcej badań prowadzono nad komunikacyjnymi funkcjami ges^H S. Voltera i R. Eryting (From gesture..., 1990) przedstawili kategoryzację gest* wyróżniając dwie ich grupy: gesty wskazujące (deictic gestures) i gesty repreżS| tujące {representational gestures). Gesty z pierwszej grupy pojawiają się w okr^ między 9. a 13. miesiącem życia dziecka i wyrażają prośbę o przedmiot, podaw; przedmiotu dorosłemu, pokazywanie przedmiotu oraz wskazywanie przedmij Gesty reprezentujące tworzą względnie trwałe układy ruchów ciała, rąk, mimi którym odpowiadają znaczenia. Gesty te zastępują bądź reprezentują informa i występują powyżej 14. miesiąca życia. Obie kategorie gestów są używane pra dzieci w celach komunikacyjnych i odgrywają ważną rolę w rozwoju językowy*
Dla porozumiewania się dziecka w okresie prewerbalnym charakterystycznej komunikacja ostensywna, polegająca na zwracaniu uwagi na obiekty w otoczę: przez ich wskazywanie. G. Butterworth (1994) wyróżnia dwa rodzaje gestf w komunikacji ostensywnej, a mianowicie: (1) protoimperatywy służące wpływ na interlokutora w celu uzyskania wskazywanego obiektu oraz (2) protodeklarat^J będące sposobem komentowania aktualnego stanu rzeczy i wywierania wpływ! uwagę odbiorcy. Zdaniem I. Vili (1994) gesty wskazywania pomagają niemowl^H w wieku 6-7 miesięcy osiągnąć rzecz, której pragną; 8-10-miesięczne niemów® przez gest skupiają zainteresowanie partnera na obiekcie, którym są zainteresow| a 12-16-miesięczne zaczynają łączyć gesty i wiążą je ze słowami.
Etykietowanie przedmiotów i zdarzeń za pomocą gestów poprzedza etykieto^B nie słowami (Acredolo, Goodwyn, 1988). Ponadto, jak wykazali S. Goldin-Mead* i M. Morford (1985), dzieci najpierw tworzą zestawienia dwóch gestów oraz gen i słowa, zanim zaczynają łączyć słowa. Opisano funkcje wczesnych prób komu* kowania się: (1) regulacja zachowania (aby otrzymać coś lub uzyskać pomfl w osiągnięciu celu), (2) interakcja społeczna (dla zwrócenia uwagi partnera lub jJ podtrzymania), (3) połączenie uwagi (zwrócenie uwagi partnera na wspólne obs* wowanie obiektu lub zdarzenia) (Wetherby, Prizant, 1989).
Kiedy dziecko zaczyna posługiwać się językiem, łączy wyrażenia deiktyd® (wskazujące, np. „tu”, „tam”) z gestami. Najpierw (około 10. miesiąca) zachował takie służą zwróceniu uwagi partnera na interesujący dziecko obiekt, a kilka miesfl cy później (około 16. miesiąca) dziecko określa gestem połączonym z zaimkiM wskazującym położenie przedmiotu w przestrzeni (Wales, 1986).
62
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
skanuj0016 (72) mimika, wokalizacja. Już K. Darwin sądził (1988), że płacz u noworodków rozwifl się
skanuj0024 (127) - 40 - Postępowanie zmierzające do otrzymania potomstwa od spokrewnionych rodziców
58589 skanuj0008 (274) 42 Częsc I. Podstawy komumkac
Chyba nic sądził leż, że ja będę spotykała się z nim na każde skinienie, ale milczałam. Musiałam myś
DSC05667 Jedno wiąże się ze sprawy Dziewczyny ukazującej się jako trzecie widmo. Zaznaczono już wyże
75263 skanuj0006 (72) przechodzą do roztworu, ale już w postaci kompleksów amoniakalnych (zwłaszcza
więcej podobnych podstron