I w odmianach czasu smak jest 53

KASPER MIASKOWSKJ

Ja nic wiem i ty równego mu zgadni!

Koniu nie pójdą z oczu zaś strumienie,

Kiedy ojcowskiej miłości płomienie Nad lichą trunną córeczki wyraził?

W tym s/ranku — wierz mi — serce drugim skaził!

Na duńskim dworze kto nie wie stoczonych Bitew i mężów z kości utoczonych?

Gdzie z mądrej oncj panieńskiej przestrogi Już, już zwycięzcy Fiedur dał met srogi!

Kto przyniósł u nas gwiazdy Aratowc Na polskie niebo i Tryjony owe.

Go je Bootcs wkoło osi pędzi,

A nie ukroczy od niej i na piędzi?

A kto płód inszy obfity policzy.

Osadę piękną sarmackiej ulicy:

Proporce, wojny i pan' złączone.

Pociechy w smętku, wymowne, uczone?

Śpiewał li syren, płakał li Nijobe,

Podobny tak głos uprządł on więc sobie,

Że i Amfijon nic tak zabrzmiał ani Orfeus tak w smętnym szukał dźwięku pani!

Nie widząc tedy równej mu gospody.

Ustały me z nim elegi i ody.

Tren tylko po nim w głuchej kniei śpiewam,

A co wiersz, to je łzami ja oblewam!

A jeśli pytasz: czyjego podwoja

Dochodzi pod czas Polymnija moja?

Tak wiedz, że wnuki minąwszy Lechowo,

Obrałam doma goście raczej nowe!

Go, goście, mówię? Polaka wymową.

Go różdżką obwiódł skroń nic mniej mirtową; Chcesz? Jaśnie-ć powiem, acz wasza sromota,

W pośrzodku Polski przystałam do Szkota.”

NA OKNA

Płomieniu jasny.

Wchodź w dom mój ciasny, A bez pochyby Przez te to szyby!

A Ty. nasz Panic,

Żc noc ustanie.

Wpuść rącze gońce.

Które śle słońce Spra wiedl i wości,

¹⁰ W nas ze wnętrzności Zapuść skry żywe W serca leniwe!

Bo gdy je /.grzeją,

Z wielką nadzieją Westchną do Ciebie I gniazda w niebie W śmiertelnej dobie Słać będą sobie.