Charakterystyka hodowlana drzew leśnych (110)

Obowiązujący w latach 1973-1986 krajowy dobór topól przewidywał wprowadzanie do zadrzewień wybranych odmian gospodarczych topoli białej, a to: 'IBL-145' i 'Tryńcza III*. Wyniki uprawy wymienionych odmian nie dały jednoznacznie pozytywnych rezultatów, co wpłynęło na decyzję usunięcia ich z następnego i obecnego krajowego doboru.

XXV. TOPOLA SZARA — Populus x canescens Sm.

1. Występowanie

Topola szara jest mieszańcem topoli białej i osiki. Można ją spotkać wszędzie tam, gdzie występują oba wymienione gatunki topoli. Szczególnie częsta jest w dolinie Dunaju, a także w zachodniej Europie.

W Polsce topola szara towarzyszy topoli białej w dolinach głównych rzek na niżu i na Podkarpaciu (Bugała 1973).

2. Wymagania siedliskowe

Światło

Podobnie jak i okazy rodzicielskie jest gatunkiem światłożądnym.

Wilgotność

Topola szara jest odporna na duże wahania poziomu wody gruntowej i dobrze znosi wodę okresowo stagnującą.

Gleby

Wymagania glebowe topoli szarej są mniejsze niż topoli białej, a nawet osiki. W warunkach ubogich, piaszczystych gleb topola szara wyrasta w wysokie drzewa, gdy natomiast osika w takich warunkach rośnie źle. Zgodnie podkreśla się, że topola szara może rosnąć na glebach suchych, a także kwaśnych, mokrych i torfiastych, ale najbardziej odpowiadają jej gleby głębokie strukturalne, wilgotne i bogate w wapń (Bugała 1973).

Siedliskowe typy lasu

Topola szara jest naturalnym składnikiem lasów lęgowych. Bugała (1973) cytując liczne badania stwierdza, że jest ona wartościową domieszką, cenniejszą od osiki na żyznych siedliskach lasowych.

Wrażliwość na zanieczyszczenia przemysłowe

Topola szara należy do grupy drzew słabo odpornych na uszkodzenia w rejonach przemysłowych (tab. 10).

3. Odnawianie

Najczęściej odnawia się w sposób naturalny dzięki dużej zdolności wydawania odrośli korzeniowych. W ten sposób wykształcają się jednoklonowe, różno-wiekowe grupy drzew. Na żyznych siedliskach lasowych należy topolę szarą wprowadzać sztucznie, wysadzając w doły sadzonki pochodzące ze zrzezów korzeniowych lub zielnych, przywiązując dużą wagę do odsłaniania wprowadzonych odnowień. Należy przyjąć więźbę taką samą jak dla osiki (4 x 4 m) i gru-